sobota, 2 lipca 2011

Krzewy kwitnące. Od wiosny do jesieni



Tworzą szkielet ogrodu i są łatwe w uprawie. Wiele z nich ma piękne kwiaty. Można je dobrać tak, żeby rozwijały się od wiosny do jesieni. Początek sezonu to dobry okres, by wybrać i posadzić krzewy na działce.

Krzewy są ważnym elementem urządzania przestrzeni ogrodowej. Można z nich tworzyć żywopłoty formowane i nieformowane lub dzielić nimi działkę na kameralne wnętrza. Sprawdzają się też jako jeden ze składników ogrodowych kompozycji i jako rośliny soliterowe, które przyciągają uwagę niezwykłą barwą albo interesującą formą. W zasięgu wzroku powinny się znaleźć zwłaszcza krzewy o efektownych kwiatach. W dobrym miejscu
Żeby krzewy dobrze się rozrastały i obficie kwitły, trzeba im zapewnić odpowiednie do ich wymagań środowisko. Zazwyczaj potrzebują żyznej, umiarkowanie wilgotnej ziemi z dużą zawartością próchnicy. Większość preferuje miejsca słoneczne, jednak są i takie, które lepiej się czują w lekkim cieniu. Trzeba pamiętać o tym, że nie wszyst­kie krzewy są tak samo wytrzymałe na mróz. Dlatego zawsze, zanim kupimy roślinę, warto sprawdzić, jakie ma wymagania, i zapewnić jej odpowiednie stanowisko – wtedy przez wiele lat właściwie pielęgnowany krzew będzie nas cieszył efektownym wyglądem. Przed posadzeniem krzewu trzeba dokładnie oczyścić i odchwaścić podłoże. Następnie przygotować dostatecznie duży dół. Jeśli sadzimy roślinę z odkrytymi korzeniami, powinien być takiej wielkości, by korzenie swobodnie się w nim zmieściły. Jeżeli jest to krzew z bryłą korzeniową owiniętą tkaniną czy siatką lub uprawiany w pojemniku, dół powinien mieć średnicę dwukrotnie większą od średnicy bryły korzeniowej i głębokość 40-50 cm. Kopiąc go, powinno się zadbać, aby żyzna ziemia z wierzchniej warstwy nie została zmieszana z podglebiem pozbawionym próchnicy (łatwo można je odróżnić, bo część żyzna jest znacznie ciemniejsza od podglebia). Na dno dołu warto nasypać kilka szpadli kompostu lub ziemi urodzajnej, następnie należy umieścić krzew tak, aby szyjka korzeniowa, czyli miejsce, z którego wyrastają pędy, znalazła się na poziomie terenu lub kilka centymetrów poniżej i zasypać urodzajną ziemią (glebę ogrodową warto wymieszać pół na pół z kompostem). Następnie trzeba starannie udeptać ziemię wokół krzewu tak, aby powstało zagłębienie (będzie się w nim gromadziła woda potrzebna roślinie), a na koniec go podlać.

Ciąć czy nie?
Krzewy przesadzane z pojemników nie muszą być przycinane po posadzeniu w ogrodzie. Jeżeli jednak nie są gęste albo mają mało kształtne korony, warto to zrobić. Bezwzględnie wymagają tego rośliny, które były sadzone z odkrytymi korzeniami. Zabieg ten wykonuje się po ustąpieniu zimowych mrozów. Pędy skracamy nawet o 2/3 długości, tak by na każdym pozostało trzy-pięć pąków. Zasadą jest, że te silnie rosnące tnie się słabiej (do 2/3 długości), natomiast słabo rosnące – silniej (do 1/3 długości). Zawsze najwyższy pąk na pędzie powinien być skierowany na zewnątrz krzewu. Dzięki temu powstanie silny szkielet tworzący regularną bryłę. W późniejszych latach wystarczy cięcie pielęgnacyjne, czyli usunięcie pędów najstarszych, martwych, uszkodzonych i rosnących zbyt gęsto. Niektóre krzewy trzeba jednak dodatkowo przycinać, żeby pobudzić kwitnienie. Pora i sposób zależą od tego, czy kwiaty rozwijają się na pędach jednorocznych czy wieloletnich, wiosną czy latem. Krzewy kwitnące wczesną wiosną przycinamy zaraz po kwitnieniu, bo już latem tworzą pąki kwiatowe na następny rok. Należy pozostawić najsilniejsze z przekwitłych pędów, skracając je o 1/2 lub 1/3. Wyrosną na nich nowe pędy, na których powstaną pąki kwiatowe. Krzewy kwitnące od czerwca do września tworzą pąki kwiatowe na pędach tegorocznych. Stare pędy przycina się wczesną wiosną, gdy minie obawa wystąpienia przymrozków.

Nawożenie
Należy rozpocząć w drugim roku po posadzeniu krzewów. Dobrym rozwiązaniem jest kompost. Wiosną rozkłada się go wokół roślin warstwą grubości kilku centymetrów. Można też zastosować wieloskładnikowy nawóz mineralny w dawce polecanej przez producenta. Nawożenie mineralne można powtórzyć latem, ale nie później niż w lipcu. Zasilanie roślin po tym terminie niepotrzebnie aktywizuje ich wzrost, co sprawia, że gorzej zimują.







Jest to jeden z najwcześniej kwitnących krzewów – żółte kwiaty rozwijają się, zanim pojawią się liście. Ma wysokość 2-3 m, ale są też odmiany karłowe, których wysokość nie przekracza 1 m. Choć dobrze rośnie w każdej ogrodowej glebie, preferuje podłoże żyzne, przepuszczalne i dość wilgotne. Dobrze znosi warunki miejskie. Świetnie wygląda posadzona samotnie, ale nadaje się też na żywopłoty swobodnie rosnące i formowane. Co roku po przekwitnięciu należy przyciąć pędy o 1/2 do 2/3 wysokości, a najstarsze wyciąć przy ziemi.
Autor: Jerzy Romanowski
Osiąga 2 m wysokości i podobną szerokość. Ma wyprostowane szeroko rozpostarte pędy, które w czasie kwitnienia pokrywają gęsto pełne jasnoróżowe kwiaty. Często bywa szczepiony na pniu. Najlepiej rośnie w miejscach osłoniętych. Nie ma szczególnych wymagań, jeśli chodzi o glebę. Aby obficie kwitł, należy każdego roku zaraz po kwitnieniu przycinać wszystkie pędy nisko nad miejscem szczepienia. Pięknie wygląda jako roślina soliterowa na tle ciemnej zieleni drzew lub krzewów iglastych.
Autor: Jerzy Romanowski




Dorasta do wysokości 4-5 m, może mieć postać małego drzewa o kilku pniach. Różowe kwiaty zebrane w pęczki wyrastają nie tylko na młodych pędach, ale nawet na starych gałęziach. Należy go sadzić w osłoniętych od wiatru, łatwo nagrzewających się, ciepłych i słonecznych miejscach. Młode rośliny mogą przemarzać, dlatego powinny być dobrze zabezpieczone przed zimą. Lubi przepuszczalną glebę i jest odporny na suszę. Nie wymaga specjalnego cięcia, wystarczy pielęgnacyjne.
Autor: Piotr Gorączko
Tworzy dorodne kępy wysokości 1-2 m. Pojedyncze lub półpełne kwiaty mogą mieć różową, karminową lub białą barwę, czasami bywają dwubarwne. Najlepiej rośnie w miejscach osłoniętych w południe przed palącymi promieniami słońca. Wiosną rozwija się wcześnie, ale nieźle znosi przymrozki. Preferuje gleby żyzne, wilgotne i przepuszczalne. Nie znosi stanowisk o wysokim poziomie wód gruntowych. Bardzo źle znosi przesadzanie. Nie wymaga regularnego przycinania, ale można wykonywać cięcie korygujące pokrój. Najpiękniej wygląda jako widoczny z daleka samotny krzew.
Autor: Jacek Skórkowski




Dorasta do 3 m wysokości, tworzy szeroką koronę. Ma białe kwiaty średnicy 4-5 cm, zebrane w duże kwiatostany. Kwitnienie jest bardzo obfite i trwa długo – nawet do trzech tygodni. Dobrze rośnie na żyznych, umiarkowanie wilgotnych glebach. Jest przystosowana do naszego klimatu, jednak podczas surowych zim pąki kwiatowe mogą przemarzać. Po kwitnieniu należy skracać pędy i przeprowadzać ewentualne cięcie formujące i pielęgnacyjne. Pięknie wygląda nie tylko jako soliter, ale także posadzona w grupach z innymi roślinami.
Autor: Piotr Gorączko
Należą do najpiękniej kwitnących krzewów. Kwiaty mają barwę kremową, żółtą, pomarańczową, czerwoną, różową, fioletową lub białą, niektóre pięknie pachną (między innymi azalia pontyjska i odmiana ‘Soir de Paris’). Mogą mieć wysokość zaledwie 30 cm (odmiany azalii japońskiej) lub 2 m (azalie wielkokwiatowe). Powinny rosnąć w próchnicznej, kwaśnej, dość wilgotnej ziemi. Nie wymagają cięcia, ale jeśli zachodzi taka konieczność – dobrze je znoszą. Liście niektórych odmian ładnie się przebarwiają jesienią.
Autor: Piotr Gorączko




Ozdobą tych krzewów są nie tylko piękne kwiaty (fioletowe, różowe, czerwone, białe, a także żółte), ale również zimozielone liście. Zależnie od odmiany rośliny mają od 1,2 do 4 m wysokości. Dobrze rosną jedynie w kwaśnej, próchnicznej i wilgotnej glebie. Nie wszystkie odmiany równie dobrze znoszą nasze zimy. Te o żółtych kwiatach są mniej odporne na mróz. Najlepiej rosną w zacisznych miejscach, w czasie upałów lubią zraszanie liści. Mają ładny pokrój i nie muszą być formowane, jednak jeżeli jest taka potrzeba, można przycinać pędy.
Autor: Jerzy Romanowski
Tworzy malowniczą koronę z rozpostartymi i zwieszającymi się gałęziami. Dorasta do 2 m wysokości. Wiosną pędy pokrywa masa niewielkich dzwonkowatych białoróżowych kwiatów. Charakterystyczną cechą jest kora łuszcząca się strzępiasto na starszych pędach. Wystarczy jej przeciętna gleba, dobrze znosi trudne warunki miejskie. Po kwitnieniu można przeprowadzić cięcie korygujące pokrój i prześwietlające nadmiernie zagęszczony krzew. Wygląda interesująco jako soliter, ale nadaje się też na kwitnące nieformowane żywopłoty sadzone przy ulicy.
Autor: Piotr Gorączko




Uprawiany jest od lat ze względu na piękny zapach białych kwiatów. Niegdyś bardzo popularny, dzisiaj trochę zapomniany. Osiąga 3 m wysokości. Ma niewielkie wymagania, może rosnąć w przeciętnej glebie ogrodowej. Po kwitnieniu należy wycinać najstarsze pędy. Można go sadzić w grupach z innymi roślinami lub jako roślinę soliterową. Doskonały na żywopłoty nieformowane, nadaje się także na formowane (ale wtedy nie kwitnie). Uwaga: w sprzedaży jest wiele mieszańców jaśminowca wonnego, także o półpełnych i pełnych kwiatach. Niektóre z nich nie pachną lub pachną słabo.
Autor: Jerzy Romanowski
Dorasta do 3 m wysokości, choć są też odmiany niskie. Kwiaty mogą być białe, jasno- lub ciemnoróżowe, łososiowe lub czerwone. Najlepiej rośnie w przepuszczalnej i próchnicznej glebie, dobrze znosi warunki miejskie. W sprzedaży są nie tylko odmiany pięknie kwitnące, ale też o barwnych liściach. Krzewuszka kwitnie na pędach jednorocznych. Żeby kwitnienie było obfite, wczesną wiosną należy skrócić pędy, a najsłabiej kwitnące (najstarsze) przyciąć nisko u nasady. Nadaje się do kompozycji z innymi roślinami, na żywopłoty nieformowane, ładnie też wygląda posadzona samotnie.
Autor: Jacek Skórkowski




Dorasta do wysokości 1,5 m, czasami bywa szczepiona na pniu. Charakterystyczne są jej pędy pokryte czerwonymi szczecinkami. Ma bardzo ładne kwiaty – różowe motylkowe, zebrane w krótkie grona, niestety nie pachną. Może rosnąć we wszystkich glebach ogrodowych, dobrze znosi suszę. Najlepiej sadzić ją w miejscach osłoniętych od wiatru, bo ma kruche, łatwo wyłamujące się gałęzie. Wymaga cięcia pielęgnacyjnego, trzeba też wycinać silnie rosnące pędy podkładki (robinii akacjowej), bo mogłyby ją zagłuszyć. Jest to efektowna roślina soliterowa do oglądania z niewielkiej odległości.
Autor: Jacek Skórkowski
Rośnie szybko, osiąga 5 m wysokości i szerokości. Preferuje wilgotną glebę, w miejscach zbyt suchych bywa atakowana przez szkodniki. Liście jesienią przebarwiają się na brązowoczerwono. Drobne kwiaty są zebrane w płaskie talerzykowate kwiatostany. Jesienią dojrzewają czerwone owoce, które są przysmakiem ptaków. W ogrodach uprawiana jest zwykle odmiana ‘Rosea’ (na zdjęciu), zwana też buldeneżem, o pięknych kulistych kwiatostanach (nie zawiązuje owoców). Krzew ma ładny pokrój, wystarczy przeprowadzać cięcie pielęgnacyjne. Najładniej wygląda jako roślina soliterowa.
Autor: Jerzy Romanowski




Ma bardzo oryginalne kwiaty o dużych białych podsadkach oraz ozdobne różowoczerwone owoce, które dojrzewają we wrześniu. Są one jadalne, choć niezbyt smaczne, bo mdłe. Krzew dorasta do 5 m wysokości, czasami ma pokrój małego drzewa. Liście przebarwiają się jesienią na purpurowo. Należy go sadzić w miejscach zacisznych, na glebach żyznych i świeżych. Nie musi być specjalnie przycinany – wystarczy ciecie pielęgnacyjne. Należy mu przeznaczyć wyeksponowane miejsce w ogrodzie.
Autor: Piotr Gorączko
Zależnie od odmiany ma wysokość 1,2-2 m. Wiosną sztywne pędy są pokryte bardzo licznymi jasno- lub ciemnoróżowymi kwiatami. Preferuje gleby próchniczne i wilgotne oraz ciepłe osłonięte miejsca. Niektóre jego odmiany w ostre zimy przemarzają, ale po przycięciu wiosną przy ziemi wyrastają nowe pędy. Po przekwitnięciu należy wycinać najstarsze pędy i te, które nadmiernie zagęszczają krzew. Ze względu na niewielki rozmiar można go sadzić na rabatach z bylinami.
Autor: Piotr Gorączko





W zacisznym miejscu, na glebie żyznej i przepuszczalnej może dorosnąć do 2,5 m wysokości. Kwiaty średnicy do 10 cm bardzo przypominają malwę. U poszczególnych odmian mogą być białe, różowe, fioletowe, lilaniebieskie lub czerwone, czasami dwubarwne, pojedyńcze lub półpełne. W surowe zimy może przemarzać (szczególnie niektóre odmiany), dlatego należy ją sadzić w zacisznych miejscach i okrywać na zimę. Krzew nie musi być przycinany. Wczesną wiosną wystarczy usunąć uszkodzone pędy, a co kilka lat, gdy się nadmiernie rozrośnie – najstarsze gałęzie. Nadaje się do stosowania w kompozycjach rabatowych i jako soliter.
Autor: Jerzy Romanowski
Dorasta do 1,5 m. Dobrze rośnie na glebach próchnicznych, wilgotnych, lekko kwaśnych. Tworzy płaskie lub kuliste, najczęściej różowe, kwiatostany. Barwę tę można zmienić na niebieską, podlewając kilkakrotnie roślinę roztworem ałunu amonowego lub siarczanu glinu (preparaty zmieniające barwę można kupić w sklepach ogrodniczych). Są też odmiany trwale niebieskie. Zaschnięte kwiaty utrzymują się do zimy. Nie wymaga cięcia, ale jeśli chcemy poprawić jej kształt, możemy to zrobić tuż po kwitnieniu (później tworzą się pąki kwiatowe na następny rok). W ostre zimy może przemarzać, dlatego należy ją zabezpieczać przed mrozem.
Autor: Jacek Skórkowski



Osiąga 3 m wysokości. Najlepiej rośnie w żyznej glebie, ale dość dobrze znosi suszę. Kwiaty mogą być białe, niebieskie, jasno- i ciemnofioletowe. Zebrane są w długie i wąskie wiechy, które u niektórych odmian osiągają nawet 70 cm długości. Ich zapach jest szczególnie atrakcyjny dla motyli, zlatujących się do budlei z całej okolicy (stąd popularna nazwa – motyli krzew). Ponieważ często pędy u dołu tracą liście, warto ją nisko przycinać każdej wiosny. Może przemarzać, ale przycięta szybko wypuszcza pędy, które zakwitają już pod koniec lata. Najlepiej wygląda w kompozycji z innymi roślinami.
Autor: Jacek Skórkowski
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz