sobota, 2 lipca 2011

Instalacja kanalizacyjna: wewnętrzna i zewnętrzna



W każdym domu powstają zanieczyszczenia płynne (ścieki), które trzeba szybko i sprawnie odprowadzić poza budynek do sieci kanalizacyjnej, przydomowej oczyszczalni lub bezodpływowego zbiornika. To zadanie instalacji kanalizacyjnej: wewnętrznej – znajdującej się w domu – i zewnętrznej – ułożonej w gruncie na terenie posesji.


Konsekwencje złego działania kanalizacji nie są tak groźne jak usterka instalacji gazowej czy elektrycznej, ale bywają bardzo nieprzyjemne. Dodatkowo po zakończeniu budowy dostęp do instalacji jest bardzo trudny, a w niektórych miejscach – bez kucia ścian lub posadzki czy rozkopania działki – wręcz niemożliwy. Dlatego wykonanie instalacji zawsze lepiej powierzyć fachowcom i poprzedzić prace sporządzeniem projektu, w którym zostaną określone wszystkie konieczne parametry i dane: średnice rur, ich długość, przebieg i spadki oraz rodzaj użytych materiałów.



Rury najlepiej prowadzić w bruzdach (łatwo je ukryć i odgłosy przepływu ścieków są wytłumione), zawsze ze spadkiem co najmniej 2 cm na metr w kierunku pionu
Autor: Mariusz Bykowski
Podejścia kanalizacyjne powinny być jak najkrótsze, a miska ustępowa oddalona od pionu nie bardziej niż na odległość 2,5 m
Autor: Mariusz Bykowski
Podejście do umywalki ma średnicę 0,05 m. Łatwo można je ukryć za obudową stelaża instalacyjnego
Autor: Mariusz Bykowski

Materiały
W domach jednorodzinnych instalację kanalizacyjną najczęściej robi się z tworzywa. Może to być polipropylen, polietylen, polichlorek winylu. Używa się także rur z żywic poliestrowych wzmacnianych włóknem szklanym. Materiały te są odporne na korozję, stosunkowo lekkie i mają niski współczynnik chropowatości (opory przepływu w rurach są niewiel­kie), ale ograniczoną odporność termiczną. Z tego powodu temperatura ścieków nie powinna być wyższa niż 60°C (tylko chwilowo może dochodzić do 90°C). Pod wpływem wysokiej temperatury rury z tworzyw wydłużają się. Wydłużenia mogą się kompensować samoczynnie (maksymalnie do 10 mm na metr), jeśli rury są łączone kielichowo, czyli koniec jednej rury (kształtki), zwany bosym, jest wsunięty w rozszerzenie (tak zwany kielich) znajdujące się na końcu drugiej rury (kształtki). Połączenie uszczelnia się zwykle gumową uszczelką, zwaną wargową, sprzedawaną w komplecie z rurą bądź kształtką. Kielich musi mieć odpowiednią długość, aby rura, kurcząc się, nie wysunęła się z niego. W trudno dostępnych miejscach zamiast zwykłego można użyć kielicha o zmniejszonej średnicy zewnętrznej (eurokielicha) oferowanego przez niektórych producentów. Gdy naturalna kompensacja nie wystarczy (co powinno wynikać z obliczeń w projekcie), trzeba zainstalować kompensatory, czyli­ proste odcinki przewodu wsunięte jeden w drugi i mogące się przesuwać względem siebie. W starych domach i czasem – ale coraz rzadziej – w nowych można spotkać instalacje z rur żeliwnych i kamionkowych, znacznie cięższych, bardziej chropowatych i kruchych niż te z tworzywa, ale trwałych i odpornych na wysoką temperaturę oraz substancje chemiczne. Instalacja wewnętrzna
Składa się z urządzeń sanitarnych oraz przewodów pionowych i poziomych zbierających ścieki. Nie zawiera skomplikowanych urządzeń mechanicznych i elektronicznych, dlatego wydaje się, że łatwiej ją zrobić samodzielnie niż na przykład grzewczą czy elektryczną. Nie podlega odbiorowi (inaczej niż instalacja gazowa czy kominy), nie ma także obowiązku sporządzania jej projektu, więc w praktyce często się go nie robi. Jednak również wtedy instalację należy wykonać zgodnie z obowiązującymi normami. Wewnętrzna instalacja kanalizacyjna działa najczęściej w układzie grawitacyjnym. Ścieki przepływają pod wpływem własnego ciężaru od urządzeń sanitarnych przez podejścia (odcinki łączące przybory sanitarne z pionami) do pionów kanalizacyjnych (zwanych też przewodami spustowymi), a stamtąd do poziomych przewodów odpływowych. W skład systemu wchodzą też syfony, rewizje (czyszczaki), wywiewki wentylacyjne i wpusty podłogowe.

Średnice rur
Do zrobienia instalacji kanalizacyjnych w domach jednorodzinnych używa się zwykle rur o średnicy 50, 75, 100 oraz 150 mm (w przypadku przewodów z tworzyw sztucznych oznacza ona średnicę zewnętrzną, w przypadku żeliwnych i kamionkowych – nominalną; według normy i zgodnie z tradycją średnicę rur kanalizacyjnych podaje się w metrach).
Podejścia. Ich średnica zależy od liczby i rodzaju przyborów sanitarnych, od których odbierają ścieki. Optymalne średnice ustalono doświadczalnie, kierując się przy tym zasadą, że rura łącząca urządzenie sanitarne z pionem nie może być mniejsza od wylotu z tego urządzenia, a gdy do jednego przewodu odprowadza się ścieki z kilku urządzeń – od największego z wylotów. Wspólne podłączenie mogą mieć zlewy, umywalki, bidety, pisuary, wanny, brodziki, pralki czy zmywarki (każde musi mieć jednak swój syfon). Miska ustępowa powinna mieć osobne i dodatkowo jeszcze włączone do pionu poniżej pozostałych podłączeń na danej kondygnacji. Nieprzestrzeganie tej zasady może spowodować, że podczas spłukiwania miski ustępowej woda będzie wypływała przez otwory odpływowe w sąsiednich przyborach sanitarnych. Trzeba się także liczyć z tym, że jeśli między miską ustępową a pionem włączy się inne urządzenie, ścieki płynące z miski pełnym przekrojem będą wysysać wodę z jego syfonu.
Piony. Powinny mieć średnicę dostosowaną do ilości odprowadzanych nimi ścieków i nie mniejszą od największej średnicy podejścia. To oznacza między innymi, że pion, do którego jest podłączona miska ustępowa, nie może mieć średnicy mniejszej niż 100 mm (0,1 m).


Materiały na instalacje kanalizacyjne

Polipropylen jest odporny na wysoką temperaturę, używane w gospodarstwie domowym związki chemiczne (z wyjątkiem rozpuszczalników ropopochodnych) i ścieranie. Rury z PP łączy się przeważnie za pomocą kielichów z uszczelkami lub przez zgrzewanie kielichowe. Nie mogą być zgrzewane doczołowo. Nie wolno z nich robić fragmentów instalacji kanalizacyjnej układanych poza budynkiem. Oprócz rur i kształtek kanalizacyjnych z PP robi się także syfony.
Polietylen. Ten stosowany do produkcji­ elementów instalacji kanalizacyjnej jest wysokiej gęstości (HDPE). Oprócz odporności na rozmaite substancje chemiczne, ścieranie oraz uszkodzenia mechaniczne odznacza się dobrą tolerancją zarówno niskiej (do -40°C), jak i wysokiej (do +80°C) temperatury. W niskiej nie traci elastyczności, dzięki czemu zrobione z niego rury nie są podatne na uszkodzenia. Wraz ze wzrostem temperatury spada jego wytrzymałość. HDPE nadaje się na instalacje wewnętrzne oraz układane poza budynkiem. Rury i kształtki łączy się najczęściej przez zgrzewanie doczołowe. To stosunkowo prosty sposób polegający na rozgrzaniu do odpowiedniej temperatury, a następnie zetknięciu ze sobą równo przyciętych końcówek dwóch elementów instalacji. Tam, gdzie nie da się tego zrobić, na przykład w trudno dostępnych miejscach, można użyć elektromuf, czyli pierścieni z zatopionym drutem oporowym. Końcówki dwóch rur, które mają być połączone, wsuwa się w pierścień i podłącza drut do źródła prądu. Ten, przepływając przez drut, rozgrzewa tworzywo i dzięki temu następuje zgrzanie mufy z rurami. Rury z HDPE mogą być również łączone złączami kielichowymi z gumową uszczelką. Polietylen jest podatny na tak zwaną korozję naprężeniową, dlatego nie nadaje się do łączenia klejem.
Polichlorek winylu (PCW). Jest odporny na korozję biologiczną i chemiczną, ale nie toleruje rozpuszczalników organicznych. Rury z PCW dobrze znoszą temperaturę do 60°C, a jeśli mają podwyższoną odporność termiczną – nawet do 95°C. Kiedy w ich otoczeniu temperatura spada poniżej zera, stają się kruche i przez to narażone na uszkodzenia. Elementy instalacji z PCW dają się łatwo kształtować. Łączy się je złączami kielichowymi z gumową uszczelką (rozłącznymi) albo klejonymi (trwałymi). Warstwa kleju zastępuje uszczelkę.
Żywica poliestrowa wzmacniana­ włóknem szklanym (GRE). Produkowane z niej rury są odporne na wysoką temperaturę i działanie środków chemicznych, ale dość ciężkie.
Żeliwo. Kiedyś było podstawowym materiałem na instalacje kanalizacyjne, dzisiaj w budownictwie jednorodzinnym używa się go coraz rzadziej. Można z niego robić instalacje wewnątrz i na zewnątrz budynku. Nie pali się i jest nietoksyczne. Wytrzymuje bardzo wysoką (do 100°C) temperaturę ścieków i dobrze tłumi odgłosy powstające podczas ich przepływu w rurach. Nowoczesne rury i kształtki żeliwne można łączyć bezkielichowo obejmami ze stali chromowo-niklowej z uszczelkami z tworzywa kauczukowego. Elementy instalacji żeliwnych, podobnie jak kamionkowych i wykonanych z różnych materiałów, uszczelnia się smołowanym sznurem konopnym, kitem asfaltowym lub cementem.

Sposób prowadzenia
Podejścia. Im bliżej pionu znajdują się urządzenia sanitarne, czyli im krótsze są odcinki rur łączące urządzenia sanitarne z pionami (podejścia), tym lepiej. Dotyczy to zwłaszcza podejść do misek ustępowych. Nie powinny być dłuższe niż 1 m (2,5 m – mierzone poziomo od pionu do syfonu). Podejścia do innych urządzeń sanitarnych mogą być dłuższe, ale nie powinny przekraczać 3,5 m. Przewody należy układać z co najmniej 2-procentowym spadkiem.
Jeśli jest taka potrzeba, długość podejścia można zwiększyć, pod warunkiem że zwiększy się także jego średnicę. Podejścia o średnicy:
- mniejszej niż 0,07 m należy zwiększyć o jeden wymiar w stosunku do obliczeniowego (na przykład z 0,04 do 0,05 m), gdy są dłuższe niż 3 m;
- 0,07 m trzeba zwiększyć do 0,1 m dopiero wtedy, gdy są dłuższe niż 5 m. Podobne zasady obowiązują wtedy, gdy różnica wysokości między końcami podejścia wynosi od 1 do 3 m. Zamiast zwiększać średnicę, można zrobić dodatkową wentylację podejścia, aby zapobiec wysysaniu wody z syfonu. Rzadko korzysta się z takiego rozwiązania, ponieważ jest dość trudne do wykonania, chociaż skuteczne. Długie podejścia muszą też mieć rewizje, czyli kształtki z otworem osłoniętym pokrywą przykręcaną na śruby i uszczelnioną gumową podkładką. Rewizja umożliwia dostęp do wnętrza rury, na przykład w celu jej wyczyszczenia. Podejścia należy włączać do pionów pod kątem nie większym niż 45°, a kierunek prowadzenia poziomych przewodów zmieniać łagodnie, to znaczy pod kątem mniejszym od 90°. Aby zapewnić ściekom możliwość przemieszczania się w rurach pod wpływem własnego ciężaru (grawitacyjnie), przewody trzeba układać ze spadkiem od 2 do 15%, czyli 2-15 cm na metr rury.
Piony. Jeśli są z tworzywa sztucznego (a zwykle takie robi się w domach jedno­rodzinnych), nie należy ich prowadzić po wierzchu, ponieważ tworzywo nie tłumi hałasu i odgłosy spływających ścieków mogą być uciążliwe. Lepiej więc poprowadzić piony w bruzdach ściennych, ale nie zamurowywać ich na stałe. W celu wytłumienia ewentualnych hałasów można zaizolować rury akustycznie otuliną z wełny mineralnej i obudować płytami gipsowo-kartonowymi lub też użyć rur i kształtek tak zwanych niskoszumowych – ze specjalnego tworzywa o zwiększonej masie i pogrubionych ściankach. Aby zapobiec odkształcaniu się rur pod wpływem temperatury i umożliwić kompensowanie wydłużeń, piony powinno się prawidłowo zamocować:
- na poziomie stropu – „na sztywno”;
- między stropami – za pomocą obejm w odstępach mniej więcej 1 m, w sposób umożliwiający przesuwanie się rury wewnątrz obejmy. U dołu każdego pionu powinna się znajdować rewizja. Poziomy (przewody odpływowe). To końcowe odcinki wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej. Zbierają ścieki z pionów, odprowadzają je do przykanalika i dalej do sieci kanalizacyjnej, szamba lub osadnika wstępnego przydomowej oczyszczalni. Prowadzi się je zwykle po wierzchu, wzdłuż ścian piwnicy, w kanałach podłogowych albo w gruncie pod podłogą piwnicy lub podłogą na gruncie.­ Przewody tak zwane drugorzędne podłącza się do przewodu głównego, każdy osobno, pod kątem nie większym niż 60°. Wszystkie powinny być wyposażone w rewizje (czyszczaki) umieszczone co 15 m (w przypadku rur o średnicy 0,1-0,15 m) i przed każdą zmianą kierunku przewodu. Rury biegnące po wierzchu w pomieszczeniach nieogrzewanych powinno się zaizolować, na przykład matami z wełny mineralnej. Oprócz ochrony przed dużymi zmianami temperatury uzyska się też dodatkowy efekt – wyciszenie szumu towarzyszącego przepływowi ścieków. Dlatego warto zaizolować także odcinki przewodów przebiegające przy pomieszczeniach mieszkalnych.



Poziome przewody odpływowe prowadzi się zwykle po wierzchu, wzdłuż ścian piwnicy, w kanałach podłogowych albo w gruncie pod podłogą piwnicy lub podłogą na gruncie
Autor: Jolanta Pietrucha
Pion musi mieć średnicę równą co najmniej średnicy największego podejścia i – u podstawy – rewizję
Autor: Mariusz Bykowski
Między otworem odpływowym każdego urządzenia sanitarnego a jego podejściem musi być zamontowany syfon zabezpieczający przed wydostawaniem się z instalacji nieprzyjemnych zapachów
Autor: Piotr Mastalerz



Autor: Jan Wajszczuk
Pion kanalizacyjny powinien być zakończony wywiewką wyprowadzoną co najmniej 0,5 m ponad dach. Odpowiednio dobrana do pokrycia dachu nie będzie go szpecić
Autor: Mariusz Bykowski




Autor: Andrzej Szandomirski

Autor: Andrzej Szandomirski

Cechy dobrej instalacji kanalizacyjnej

- Wszystkie rury są poprowadzone:
– możliwie najkrótszą drogą;
– kielichem w kierunku przeciwnym do spływu ścieków;
– pod przewodami gazowymi i elektrycznymi;
– przez pomieszczenia, w których temperatura nie spada poniżej 5°C i nie jest wyższa niż 40°C, lub są zaizolowane.
- Poziome przewody (podejścia i przewody odpływowe) są ułożone z wymaganym spadkiem, co najmniej 2%.
- Każdy następny element instalacji, patrząc
od przyboru do przewodu odpływowego, ma średnicę co najmniej równą średnicy poprzedniego elementu.
- Wszystkie urządzenia sanitarne mają własne syfony.
- Każda miska ustępowa ma osobne podejście włączone do pionu poniżej pozostałych
na danej kondygnacji.

Syfony

Są niezbędnym elementem instalacji kanalizacyjnej. Montuje się je przed każdym urządzeniem sanitarnym (między otworem odpływowym a podejściem). Syfon, czyli odpowiednio wygięty odcinek rury lub specjalna kształtka, musi być stale wypełniony wodą. Pełni ona funkcję korka oddzielającego wnętrze instalacji od otoczenia i nie dopuszcza do wydostawania się z niej nieprzyjemnych zapachów towarzyszących przepływowi ścieków. Jeśli urządzenie sanitarne jest przez dłuższy czas nieużywane, woda znajdująca się w syfonie może odparować i wtedy przestaje on spełniać swoje zadanie. Do opróżnienia syfonu może dojść także w źle zaprojektowanej lub źle wykonanej instalacji podczas gwałtownego przepływu dużej ilości ścieków, na przykład po spuszczeniu wody w misce ustępowej. W instalacji powyżej powstaje wtedy podciśnienie, które może wyssać wodę z syfonu (syfonów) i otworzyć drogę nieprzyjemnym zapachom.

Instalacja kanalizacyjna wewnątrz i na zewnątrz domu


Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki

Wywiewki
Zakończenie pionu kanalizacyjnego w miejscu podłączenia do niego odpływu z najwyżej położonego urządzenia sanitarnego jest poważnym błędem, często niestety lekceważonym przez wykonawców instalacji i inwestorów. Pion powinien być wyprowadzony ponad dach i na wysokości 50-100 cm nad nim zakończony specjalną kształtką, zwaną wywiewką lub rurą wywiewną. Jej średnica musi być co najmniej taka jak pionu. Zadaniem wywiewki jest przewietrzanie instalacji i zapobieganie powstawaniu podciśnienia (może do tego dojść, gdy ścieków jest dużo i spływają całym przekrojem rury), a w konsekwencji wysysaniu wody ze znajdujących się powyżej syfonów. Jeśli podejścia kanalizacyjne nie są zbyt długie, takie zabezpieczenie jest wystarczające. Czasem, zwłaszcza w remontowanym domu, ale nie tylko, może być problem z wyprowadzeniem każdego pionu kanalizacyjnego ponad dach. Można wtedy zrobić wspólną wentylację dla kilku (jednak nie więcej niż pięciu), pamiętając przy tym, by wywiewka miała większą średnicę. Podczas eksploatacji może dojść do zatkania wywiewki (zdarza się, że ptaki wiją gniazda na ich wylotach). Oznaką tego będą odgłosy bulgotania podczas spuszczania wody świadczące o wyssaniu jej z części syfonów urządzeń sanitarnych podłączonych do pionu i nieprzyjemny zapach wydobywający się z odpływów. Uwaga! Wentylacja instalacji kanalizacyjnej nie może być połączona z wentylacją grawitacyjną pomieszczeń mieszkalnych, co niestety czasem się zdarza. Takie połączenie powoduje przedostawanie się wyziewów z kanalizacji do wnętrza domu.

Zawory napowietrzające
Wyprowadzenie pionu ponad dach w celu zamontowania na nim kształtki wentylacyjnej wymaga wykonania otworu we wszystkich warstwach dachu (folii, ociepleniu, pokryciu), co często budzi obawy inwestorów o szczelność pokrycia. Do tego wystające z dachu wywiewki raczej nie są pożądaną ozdobą. Dlatego projektanci i/lub wykonawcy instalacji na prośbę inwestorów często ograniczają ich liczbę, a niekiedy w ogóle z nich rezygnują. Podobnie dzieje się w remontowanych domach. Jeżeli pionu nie da się wyprowadzić ponad dach albo z jakichś powodów nie chce się tego zrobić, można go zakończyć w pomieszczeniu, tuż za najwyżej położonym przyborem sanitarnym. Na końcu rury trzeba wtedy zamontować zawór napowietrzający, którego konstrukcja umożliwia przepuszczanie powietrza w jedną stronę – tylko do wnętrza rury. W ten sposób w pionie nie powstaje podciśnienie wysysające wodę z syfonów podłączonych do niego urządzeń, a jednocześnie zapachy z kanalizacji nie wydostają się na zewnątrz. Ponieważ zawory napowietrzające nie zawsze są absolutnie szczelne, lepiej montować je w miejscach, w których nie będą uciążliwe, na przykład w pomieszczeniach technicznych lub na nieużytkowym poddaszu.
Uwaga! Nie można zastąpić wszystkich wywiewek zaworami napowietrzającymi. Przynajmniej jeden pion, najlepiej ten najbardziej oddalony od przykanalika, musi być zakończony tradycyjnie – wywiewką.



Wyjątkowo zamiast wywiewką pion można zakończyć zaworem napowietrzającym zamontowanym nad najwyżej położonym urządzeniem sanitarnym; najlepiej w pomieszczeniu niemieszkalnym, na przykład na nieużytkowym poddaszu
Autor: WAVIN
Zewnętrzny odcinek instalacji kanalizacyjnej – między domem a kanałem ulicznym lub innym odbiornikiem ścieków – układa się w gruncie ze spadkiem co najmniej 2%, 10-20 cm poniżej strefy przemarzania
Autor: Piotr Mastalerz
Na przykanaliku, niedaleko budynku, instaluje się studzienkę rewizyjną
Autor: Mariusz Bykowski

Kiedy grawitacja nie wystarcza
W dobrze zrobionej instalacji kanalizacyjnej nie powinno być problemów z grawitacyjnym spływaniem ścieków. Wszystkie przybory sanitarne muszą być jednak zamontowane ponad najniżej biegnącym przewodem odpływowym, długość podejść nie może być większa niż dopuszcza norma i powinny być ułożone z zachowaniem wymaganych spadków (co najmniej 2%). Jeśli instalacji nie da się poprowadzić w ten sposób lub do już istniejącej chce się przyłączyć dodatkowe urządzenia sanitarne znajdujące się daleko albo usytuowane poniżej głównego przewodu odpływowego, ścieki nie będą same płynąć. Ich ruch trzeba będzie wymusić. Używane do tego urządzenia rozdrabniająco-przepompowujące montowane przed pojedynczym przyborem lub grupą przyborów sanitarnych najpierw mielą ścieki w rozdrabniaczu, a następnie przetłaczają je pompą do dalszej części instalacji. W ten sposób ścieki mogą być transportowane na odległość do kilkudziesięciu i wysokość do kilku metrów. Rodzaj przyborów, z których ścieki może odbierać dane urządzenie, oraz wysokość i odległość przetłaczania są określone przez jego producenta. Każde urządzenie przetłaczająco-rozdrabniające wymaga zasilania energią elektryczną. Instalacja zewnętrzna
Główny przewód odpływowy wyprowadza się poza budynek do kanału ulicznego (jeśli instalacja jest podłączona do sieci kanalizacyjnej), bezodpływowego zbiornika na ścieki lub przydomowej oczyszczalni i ta część instalacji, która znajduje się za nim, to instalacja zewnętrzna. Przykanalik (lub inaczej podłączenie kanalizacyjne) musi mieć średnicę równą co najmniej średnicy największego przewodu odpływowego (w domach jednorodzinnych zwykle wynosi ona 0,15 m). Układa się go w gruncie 10-20 cm poniżej strefy przemarzania (zależnie od regionu kraju jej głębokość wynosi od 0,8 do 1,4 m), zachowując spadek taki jak dla przewodów odpływowych (minimum 2%). Na przykanaliku, tuż przy budynku, powinna być wykonana studzienka rewizyjna. Instalację zewnętrzną dobrze jest wyposażyć dodatkowo w zasuwę burzową. Dzięki niej pomieszczenia znajdujące się poniżej poziomu terenu (na przykład piwnica lub garaż), w których są urządzenia sanitarne lub wpusty podłogowe, nie zostaną zalane w razie cofania się ścieków. Zasuwa będzie także przeszkodą dla gryzoni (na przykład szczurów) często wędrujących kanałami. Można ją zainstalować w domu blisko przejścia rury kanalizacyjnej przez ścianę fundamentową lub w studzience kanalizacyjnej poza domem. Jeśli dom jest położony poniżej kolektora ściekowego lub w dużej odległości od niego, do przetransportowania ścieków można użyć umieszczonej w domu lub poza nim przepompowni działającej na identycznej zasadzie jak urządzenia rozdrabniająco-przepompowujące instalowane w domu, tyle że mającej większą wydajność.

10 komentarzy:

  1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Sam projekt instalacji kanalizacyjnej powinien być wykonany z największą starannością. Wtedy uda nam się zapobiec awariom, które mogą pojawić się w przyszłości. Gdy zatka nam się rura to lepiej niech przyjadą fachowcy z https://www.stankan.pl/udraznianie-rur-kanalizacyjnych i zajmą się udrażnianiem zatkanej rury.

    OdpowiedzUsuń
  3. Faktycznie taka instalacja to bardzo poważna sprawa i jestem zdania, że trzeba ją dobrze rozplanować. Jak dla mnie cały osprzęt którego potrzebowałam to i tak brałam z https://www.dostudni.pl/ i jestem bardo zadowolona z jakości wszystkich produktów. Wiem, że moja instalacja działa tak jak należy.

    OdpowiedzUsuń
  4. U mnie w domu kiedy był jeszcze na etapie budowy taka instalację zaprojektowała i wykonała firma https://home.uponor.pl . Uważam, że jeśli szukacie solidnego i doświadczonego wykonawcy, to jak najbadrziej warto jest korzystać właśnie z ich usług w tym zakresie

    OdpowiedzUsuń
  5. Super artykuł. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  6. W poprzednim domu nie przyłożyłem dużej uwagi do instalacji wod-kan, co spowodowało wiele problemów. Dlatego w domu, który skończyłem budować niedawno chciałem, aby instalacja wodno-kanalizacyjna była zrobiona profesjonalnie i dokładnie. Długo szukałem odpowiedniego wykonawcy, aż trafiłem na InstalTechnik z Wrocławia, firmę z dużym doświadczeniem w tej dziedzinie. Instalacja została położona bardzo dobrze i do tej pory nie miałem z nią żadnych problemów

    OdpowiedzUsuń
  7. jak macie sprawdzonego fachowca to nie musicie niczym się przejmować, w końcu to nie wy musicie znać się na wszystkim przy budowie domu. Mi pomógł hydraulik gdańsk, także i z centralnym ogrzewaniem.

    OdpowiedzUsuń
  8. Faktycznie sama instalacja kanalizacyjna oraz wodna powinna być zawsze jak najlepiej wykonana. Właśnie dlatego ja od razu zdecydowałem się na to, aby hydraulik z firmy https://rost.wroclaw.pl/ zajął się całością prac.

    OdpowiedzUsuń
  9. Tak to prawda sama instalacja wodna oraz kanalizacyjna musi być wykonana dobrze i ja jestem zdania, że do takich prac warto wziąć dobrego hydraulika. U mnie takimi kwestiami zajął się hydraulik z firmy https://hydraulik.wroclaw.pl/instalacje-i-uslugi/ którego każdemu mogę polecić.

    OdpowiedzUsuń
  10. Instalacja kanalizacyjna położona będzie pod posadzką, dlatego niezawodność jest w jej przypadku bardzo istotna.
    https://www.hydraulik.poznan.pl/

    OdpowiedzUsuń