Oznaczenia normowe dla wełny mineralnej

Już niedługo na opakowaniu bądź na etykiecie wyrobów z wełny mineralnej znajdą się nowe oznaczenia normowe. Aby najlepiej wybrać odpowiedni rodzaj wełny, warto je poznać.

Nowa norma europejska PN EN 13162 nie precyzuje, do jakiego zastosowania dana wełna jest przeznaczona. Trzeba to odgadnąć samemu, uważnie analizując oznaczenia i kody podane na etykiecie.

Jak czytać kody?
Kod składa się z ciągu symboli określających parametry wyrobu.
Na przykładach podanych w tabeli pokażemy, co oznaczają i dlaczego są ważne dla danego zastosowania.

Część wspólna: MW-EN 13162 – wyrób z wełny mineralnej produkowany fabrycznie zgodnie z normą PN EN 13162.

Tolerancja grubości: T – cyfra określa klasę, czyli dopuszczalne odchyłki grubości. Im wyższa klasa, tym odchyłki w wymiarach są mniejsze:
- T1 – niedomiar grubości 5% lub 5 mm, nadmiar grubości jest nieokreślony;
- T4 – niedomiar grubości 3% lub 3 mm, nadmiar grubości 5% lub 5 mm;
- T5 – niedomiar grubości 1% lub 1 mm, nadmiar grubości 3 mm.
Wyroby o najmniejszych odchyłkach wymiarowych, czyli klasy T4 i T5, wykorzystuje się tam, gdzie istotne jest uzyskanie równej powierzchni, a więc na dachach płaskich i przy ocieplaniu ściany metodą lekką mokrą. Natomiast tam, gdzie nie jest to aż tak istotne – ocieplenie układane między krokwiami dachowymi czy między legarami podłogowymi – wystarczą wyroby klasy T1.

Stabilność wymiarowa: DS (TH) – jest potwierdzana w określonych warunkach – w temperaturze 23ľC lub 70ľC i wilgotności względnej 90% – i oznacza, że wymiary wyrobu nie zmienią się więcej niż o 1%. Ten parametr dotyczy wszystkich wyrobów. Jeżeli symbol DS (TH) pojawia się w kodzie, to znaczy, że wyrób zbadano w surowszych warunkach.

Opór dyfuzyjny: MU – cyfra określa wartość współczynnika oporu dyfuzyjnego pary dla tego wyrobu; MU1 oznacza, że ma on wartość równą 1.
W wypadku wyrobów z wełny mineralnej, bez dodatkowych pokryć i powłok, taką wartość – wskazującą na wysoką paroprzepuszczalność – przyjmuje się bez badania.

Nasiąkliwość wodą: WS – przy krótkotrwałym częściowym zanurzeniu; oznaczenie pojawia się tam, gdzie nasiąkliwość nie przekracza 1 kg/m2. Ma to znaczenie dla wyrobów, które mogą się stykać z wilgotnym powietrzem, przemieszczającym się na przykład w wentylowanej szczelinie w ścianie trójwarstwowej bądź pod elewacją na ruszcie.

Wytrzymałość na rozciąganie: TR – pokazuje, jaka jest wytrzymałość na rozciąganie prostopadle do powierzchni czołowej wyrobu. Im większa jest wartość TR, tym większa odporność wyrobu na siły rozrywające, na przykład ssanie wiatru. Jest bardzo istotny parametr dla płyt stosowanych do ocieplania ścian metodą lekką mokrą. Według wydanych dotychczas aprobat dopuszczone są do tego płyty o wytrzymałości: 8,10, 12 i 15 kPa i płyty lamelowe: 30, 50, 80 i 100 kPa. Płyty o mniejszej wytrzymałości na rozciąganie mogą być układane na dachach płaskich.

Co znajdziemy na etykiecie wełny mineralnej

Autor: ROCKWOOL

Jaki opór cieplny R powinno mieć ocieplenie

Przyzwyczailiśmy się do tego, że izolacyjność cieplną przegrody określa się za pomocą współczynnika przenikania ciepła U. Im jego wartość jest mniejsza, tym mniej ciepła ucieknie przez przegrodę. Jednak nie wszyscy wiedzą, że między współczynnikiem U a oporem cieplnym R jest ścisły związek: R = 1/U.
Opór cieplny przegrody to suma oporów wszystkich jej warstw, ale najważniejsza z nich jest izolacja termiczna. To od jej oporu tak naprawdę zależy, czy przegroda będzie wystarczająco ciepła.