Niegdyś, zanim glazurnik przystąpił do przyklejania kafelków, musiał samodzielnie przygotować zaprawę klejącą. Wymagało to zdobycia odpowiednich składników – cementu, wapna, piasku – starannego wymieszania ich z wodą we właściwych proporcjach. Dziś nikt już nie zadaje sobie tyle trudu. W sprzedaży jest wiele gotowych zapraw, na tyle tanich, że własnoręczne ich przygotowywanie przestało być opłacalne. Dodatkowo oferta jest na tyle bogata, że bez trudu można kupić zaprawy nie tylko do zwykłych płytek i terakoty, ale także specjalne kleje do gresu, płytek z kamieni przeznaczone do użycia wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, do różnego rodzaju podłoży. Jest więc w czym wybierać i sęk tylko w tym, żeby wybrać dobrze.
Zaprawy klejące do płytek zawierają cement. Do jednych używany jest cement szary, inne mają w składzie szlachetniejszy cement biały. Innymi ich składnikami są: wypełniacze mineralne – umożliwiające układanie zaprawy grubszą warstwą; polimery – zapewniające zaprawie dobrą plastyczność; i modyfikatory – odpowiedzialne między innymi za szybkość wiązania. W sprzedaży są także dwuskładnikowe kleje poliuretanowe. Pełnią one dodatkową funkcję izolacji przeciwwilgociowej, są przy tym o wiele droższe od zapraw klejących. Niektóre firmy oferują również kleje w postaci gotowej do użycia pasty.
Kleje do glazury, terakoty i mozaiki
Do ich produkcji wykorzystywany jest cement szary. Używa się ich do przyklejania ściennych i podłogowych płytek ceramicznych o standardowych wymiarach. Można nimi mocować również mozaikę porcelanową. Są najtańsze ze wszystkich zapraw klejących. Nadają się głównie na podłoża nieodkształcalne.
  |
| Zaprawy zawierające cement szary używane są między innymi do przyklejania glazury i terakoty. Autor: ATLAS |
Kleje do gresu i klinkieru
Polecane są do klejenia płytek o małej nasiąkliwości. Mają dużą siłę wiązania. Przeważnie nadają się też do przyklejania glazury i terakoty. Można je stosować zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz pomieszczeń.
 |
| Zaprawy do gresu i klinkieru muszą się odznaczać większą siłą wiązania niż zaprawy tradycyjne. Autor: MAPEI |
Kleje do kamienia
Ich głównym składnikiem jest cement biały. Można je więc śmiało stosować do płytek z kamieni, które są wrażliwe na przebarwienia. Polecane są szczególnie do marmurów, a także do innych kamieni naturalnych i sztucznych. Można nimi oczywiście przyklejać także tradycyjne płytki, ale jest to nieopłacalne. Kleje do kamieni charakteryzują się dużą siłą wiązania i wysoką elastycznością. Mogą być stosowane wewnątrz i na zewnątrz.
 | |  |
| Kamienie, które nie mają tendencji do przebarwiania, można kleić zaprawami zawierającymi cement szary. Autor: MAPEI | | Do marmuru niezbędne są zaprawy, do których produkcji użyto cementu białego. Autor: MAPEI |
Kleje uniwersalne
Takich jest w sprzedaży najwięcej. Przeznaczone są do klejenia wielu rodzajów płytek ściennych i podłogowych. Większością z nich można kleić glazurę, terakotę oraz płytki gresowe i klinkierowe. Polecane są również do płytek z kamieni naturalnych, które nie są podatne na przebarwienia. Wszystkie można stosować wewnątrz i na zewnątrz domu. Często są mrozo- i wodoodporne. Wiele z nich jest przeznaczonych do klejenia płytek na podłogach ogrzewanych.
Do grubych i cienkich warstw
Z większości zapraw klejących można wykonać warstwę klejącą grubości od 1 do 8 mm. Warunkiem jest jednak równe podłoże, najlepiej świeży tynk, ściana murowana na pełną spoinę, podłoga wykończona masą samopoziomującą. W przypadku podłoży o znacznych nierównościach warto zastosować zaprawę klejącą, którą można nakładać na grubość 15-20 mm. Niweluje ona różnice poziomów i wypełnia rysy oraz niewielkie ubytki.
Na łatwe i trudne podłoża
Zaprawy klejące mogą być nakładane na wszelkie podłoża mineralne. Producenci ostrzegają jednak, że muszą być one spoiste i nieodkształcalne. Eliminuje to nierówne, kruszące się tynki, podłoża, na których są stare, łuszczące się farby, a także podłogi ogrzewane. Do podłoży niespoistych najlepiej jest stosować tak zwane zaprawy renowacyjne, które umożliwiają nie tylko klejenie płytek, ale wyrównują podłoże i wypełniają istniejące w nim ubytki. Do podłóg ogrzewanych (podłoże odkształcalne) należy zaś stosować zaprawy elastyczne. Ponieważ ogrzewane podłogi w efekcie zmian temperatury delikatnie się rozszerzają lub kurczą, powinna być na nie nakładana zaprawa, która podda się tym ruchom i nie popęka. Tradycyjna zaprawa po związaniu jest dosyć sztywna i w takich warunkach może ulec uszkodzeniu, co w konsekwencji spowodowałoby pękanie lub odspajanie się płytek. Zaprawa elastyczna bez uszczerbku wytrzyma skurcze i naprężenia rozciągające wywoływane przez ogrzewanie podłogowe. Zaprawy elastyczne polecane są także do balkonów i tarasów, a niektórymi z nich można nawet kleić płytki w basenach. Oprócz podłoży nieodkształcalnych i odkształcalnych istnieją też podłoża krytyczne. Są to powierzchnie o słabej przyczepności, na przykład: istniejące płytki ceramiczne szkliwione, szkło, płyty drewnopochodne, podłoża gipsowe, młody beton lub beton komórkowy. Do nich powinny być używane zaprawy o dużej elastyczności i zwiększonej sile wiązania.
 | |  | |  |
| Na podłogi ogrzewane stosuje się zaprawy o dużej elastyczności. Autor: CEDAT | | Do klejenia płytek na płytki trzeba użyć zaprawy o zwiększonej sile wiązania. Autor: CEDAT | | Do płytek w basenach mogą być stosowane wyłącznie wysokooelastyczne kleje wodoszczelne. Autor: Andrzej Szandomirski |
Nie tylko do płytek
Zaprawy klejowe, w większości te uniwersalne, mogą mieć szersze zastosowanie. Wiele z nich nadaje się do murowania lub przyklejania materiałów termoizolacyjnych. Niektóre są też polecane do montażu pustaków szklanych.
Zaprawa czy klej
Masy mineralne do mocowania płytek nazywane są klejami lub zaprawami klejącymi. Obie nazwy dotyczą jednak tego samego produktu, czyli gotowej mieszanki cementowej z różnymi dodatkami poprawiającymi jej właściwości lub dyspersyjnej masy klejącej w postaci pasty.
TAJEMNICZE CYFERKI NA OPAKOWANIU, czyli najważniejsze parametry zapraw
Będąc w sklepie, nie warto żałować czasu na uważną lekturę informacji zawartych na opakowaniach klejów. Można się z nich wiele dowiedzieć o właściwościach danej zaprawy klejącej i zaleceniach co do jej stosowania. Trzeba jednak orientować się, co dane parametry oznaczają.
 | |  |
| Autor: OPTIROC | | Autor: OPTIROC |
Temperatura stosowania
Na opakowaniach prawie zawsze podana jest minimalna i maksymalna temperatura, w której można używać zaprawy. Parametr ten jest istotny zwłaszcza w przypadku klejenia płytek na świeżym powietrzu.
Elastyczność
Zaprawy klejowe mogą mieć różną elastyczność (odkształcalność). W zależności od tego, gdzie kafelki mają być przyklejane, wybiera się zaprawy bardziej lub mniej elastyczne. Elastyczność ma najmniejsze znaczenie w przypadku podłoży, które nie są narażone na zmiany temperatury i wilgotności. Do ścian wewnętrznych w suchych pomieszczeniach lub nieogrzewanych podłóg wystarczą zaprawy o małej elastyczności. Droższe zaprawy elastyczne przeznaczone są do podłóg ogrzewanych, okładzin i ścianek z płyt gipsowo-kartonowych, tarasów, balkonów, cokołów lub schodów zewnętrznych. Zaprawy elastyczne są również polecane do przyklejania płytek szkliwionych. Zbyt sztywny klej może bowiem spowodować, że na ich powierzchni pojawią się cieniutkie pęknięcia włosowate.
Elastyczność zaprawy można poprawić, dodając do niej specjalną substancję uelastyczniającą. Preparat taki powinien pochodzić od tego samego producenta co zaprawa. Gdy firma nie ma go w swej ofercie, poleca wówczas jakiś inny, najlepiej nadający się do uelastyczniania jej zapraw.
Uwaga! Informacja o odkształcalności zapraw nie zawsze jest podana na opakowaniu z klejem. Przeważnie jednak znajduje się na nim numer infolinii (niekiedy bezpłatnej), pod którym dyżurują osoby będące w stanie odpowiedzieć, jaką maksymalną wartość odkształcenia ma dana zaprawa.
Czas zużycia
Jest to czas, w którym wymieszana z wodą zaprawa nadaje się do nanoszenia na podłoże. Jest to bardzo istotny parametr, ponieważ jedne zaprawy po rozrobieniu nie będą się nadawały do użycia już po 10 min, a inne dopiero po 30-45 min. Warto to wiedzieć, żeby w trakcie prac nie okazało się, że po krótkiej przerwie śniadaniowej zaprawa nadaje się już do usunięcia ze ściany bądź z podłogi.
Czas korekcji klejenia
Gdy płytka jest już nałożona na warstwę kleju, zawsze może się okazać, że wymaga jeszcze zmiany położenia (przesunięcia w lewo, w prawo, do góry i do dołu, do przodu, do tyłu). Czas korekcji informuje, ile minut ma glazurnik na takie poprawki od momentu przyklejenia płytki.
Przyczepność
Podawana jest w megapaskalach (MPa). Wartość ta obrazuje, jakiej siły trzeba użyć, by oderwać płytkę od ściany. Im lepsza przyczepność kleju, tym mocniej płytki będą się trzymać ściany lub podłogi.
Czas pełnej przydatności do użycia
Cenna informacja dla osób niecierpliwych. Pozwala się zorientować, ile czasu musi minąć od ułożenia kafelków do uzyskania ich pełnej wytrzymałości. Trzeba to wiedzieć, zanim powiesi się na wykończonej płytkami ścianie lustro lub zacznie się ustawiać ciężkie meble na terakocie. Niestety, jest to parametr bardzo niejednoznaczny. Jedni producenci uznają bowiem, że pełna przydatność następuje już wtedy, gdy można płytki spoinować, a inni – że dopiero wówczas, gdy można na nich wieszać przedmioty lub ustawiać ciężkie sprzęty.
Zużycie
Informacja o zużyciu wyrażona jest w ilości kilogramów suchej mieszanki potrzebnych do ułożenia warstwy klejącej na 1 m2 powierzchni. Wiedząc, jak duża powierzchnia będzie wykańczana płytkami, i znając zużycie kleju, można kupić akurat tyle jego worków, ile potrzeba. Należy przy tym wziąć pod uwagę, jakiej grubości warstwę klejącą będzie się nanosić. Na opakowaniu kleju powinno być podane, jak grubej warstwy lub jakiego rozmiaru pacy zębatej dotyczy wartość zużycia. Trzeba jednak pamiętać o tym, że zawsze lepiej jest kupić za dużo niż za mało kleju. Jeśli po ułożeniu kafelków zostanie trochę zaprawy, warto ją przechować; w przyszłości może się przydać na przykład do wymiany uszkodzonej płytki.
BY SIĘ TRZYMAŁY I NIE ODPADAŁY, czyli zasady przyklejania płytek
Nikt nie ułoży płytek lepiej niż doświadczony glazurnik. Oprócz wiedzy i praktyki ma on odpowiedni sprzęt (zwłaszcza do krojenia i szlifowania płytek). Zawsze też służy pomocą przy wyborze odpowiedniego kleju lub rodzaju i koloru spoiny do płytek. Chcąc zaoszczędzić na wykonawstwie i spróbować własnych sił, można się pokusić o samodzielne ułożenie glazury lub terakoty.
Przygotowanie podłoża
Powinno ono być suche, czyste i stabilne. Nie może się kruszyć i pylić. Niedopuszczalne jest układanie płytek na podłożu pokrytym skupiskami pleśni. Przed przystąpieniem do przyklejania kafelków warto pomalować ścianę lub podłogę środkiem gruntującym zalecanym przez producenta kleju.
Niektóre zaprawy klejące nie wymagają takiego zabiegu. Przed układaniem kafelków na starych, ale nie zniszczonych płytkach warto najpierw przemyć ich powierzchnię sodą kaustyczną, a później wodą.
Przygotowanie mieszanki
Zaprawę trzeba przygotowywać ściśle według zaleceń producenta. Nie wolno przesadzić z wodą, by nie wyszła zbyt rzadka. Obniżyłoby to wytrzymałość zaprawy. Zbyt słabo nawodniona zaprawa będzie z kolei za szybko schnąć. Nie wolno dodawać do mieszanki piasku ani cementu. Lepiej też, żeby użyta do rozrobienia zaprawy woda nie była gorąca.
Nanoszenie zaprawy
Zaprawę nanosi się małymi porcjami, na niewielkie powierzchnie (maksymalnie 1 m2). Ma się jej znaleźć na podłożu tylko tyle, ile potrzeba do ułożenia kilku płytek. W przeciwnym razie nadmiar zaprawy wyschnie na tyle, że nie da się do niej nic przykleić.
W przypadku dużych płytek zaprawę nanosi się także na ich spodnią powierzchnię. Zasada ta dotyczy również wszystkich typów płytek układanych na zewnątrz domu.
Zaprawa nadaje się do naklejenia płytek, dopóki po dotknięciu lepi się do palców. Gdy utworzy się na jej powierzchni suchy naskórek, trzeba ją usunąć z podłoża, ewentualnie zmieszać z odrobiną wody i ponownie nanieść na ścianę lub podłogę. Układając kafelki na powierzchni mocno nasłonecznionej, trzeba się liczyć z tym, że będzie ona szybciej schła.
Uwaga! Niedopuszczalne jest punktowe nanoszenie zaprawy. Musi być ona rozprowadzona po podłożu równomiernie.
 | |  | |  |
| Realna grubość warstwy klejącej równa jest połowie wysokości ząbka pacy. Autor: Mariusz Bykowski | | Aby kafelki tworzyły równą powierzchnię, trzeba korygować ich położenie. Jednym ze sposobów jest delikatne dobijanie płytek gumowym młotkiem. Autor: ATLAS | | Płytki większych rozmiarów i te układane na powietrzu w trakcie klejenia także trzeba smarować zaprawą. Autor: Mariusz Bykowski |
Przyklejanie płytek
W przypadku nowoczesnych zapraw klejących nie należy płytek zamaczać przed naklejeniem. Tak postępowało się w czasach, gdy do układania kafelków używano zapraw tradycyjnych. Po nałożeniu płytki na zaprawę nie powinno się jej za bardzo przesuwać. Zmienia się bowiem wówczas grubość warstwy klejącej w tym miejscu.
Spoinowanie i uszczelnianie
Spoinowanie płytek można rozpocząć już na drugi dzień po ich ułożeniu (chyba że producent zaprawy zaleca dłuższy termin oczekiwania). Koniecznie trzeba się orientować, jaki jest czas schnięcia masy spoinującej. Jeśli jej resztki nie zostaną w porę zmyte z powierzchni kafelków, mogą pozostawić trwałe ślady (smugi). W narożach ścian spoinę warto wykonać nie z zaprawy, lecz z silikonu.
 | |  | |  |
| Gdy zaprawa jest prawidłowo nałożona, spód oderwanej na próbę płytki jest nią pokryty równomiernie. Autor: ATLAS | | Na nałożoną zaprawę można przyklejać płytki, dopóki jest ona lepka w dotyku. Autor: MAPEI | | Narożniki ścian najlepiej jest spoinować silikonem. Autor: ATLAS |
WYBIERAJ W DOMU, A NIE W SKLEPIE. Oferta rynkowa
 |
| *W nawiasie podana jest pojemność opakowania, którego dotyczy cena. |
 |
| *W nawiasie podana jest pojemność opakowania, którego dotyczy cena. **Także na podłogi ogrzewane. ***Na powierzchnie poziome, także na podłogi ogrzewane. |
 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz