środa, 20 lipca 2011

Zasady montażu okien



Kupno okien to inwestycja o wartości średniej klasy samochodu. Niestety, błędy w montażu zaprzepaszczą nawet nalepsze ich parametry. Aby nasze pieniądze się nie zmarnowały, warto dopilnować, by okna zostały poprawnie osadzone.

Decydując się na zakup okien, powinniśmy szukać autoryzowanego sprzedawcy, który oferuje własny serwis. Często gwarancja producenta uzależniona jest od tego, czy montażu okien dokona autoryzowana ekipa. Autoryzowana to znaczy taka, za której działania odpowiedzialność bierze producent lub autoryzowany dystrybutor.
Rzetelni producenci dbający o swój wizerunek i poprawne funkcjonowanie okien publikują instrukcje montażu i najczęściej dołączają je do karty warunków gwarancji.

Wymiana nie musi być uciążliwa

Pył, kurz, hałas? Profesjonalna ekipa montażowa potrafi te uciążliwości zminimalizować, pozostawiając po sobie dom w stanie co najmniej takim, w jakim go zastała. Istotne jest wyznaczenie przez ekipę – jeszcze przed rozpoczęciem pracy – ścieżek komunikacyjnych, zdjęcie dywanów, zabezpieczenie podłóg i mebli, a wreszcie użycie otworu okiennego jako drogi usuwania gruzu czy dostarczania zaprawy. Tylko taka organizacja pracy sprawi, że porządkowanie będzie sprawne i skuteczne.
W ramach zamówionej usługi wymiany okien płacimy również za doprowadzenie udostępnionych pomieszczeń do stanu pierwotnego, stąd takie wymaganie inwestora nie może być zaskoczeniem dla profesjonalnej ekipy.

1. Sprawdzenie dostarczonych okien
Najpierw trzeba sprawdzić, czy okna pasują do otworów, w których będą montowane. Może się bowiem okazać, że dostarczone okna są niezgodne z zamówieniem. Lepiej zawczasu ich nie przyjmować i zażądać wymiany, niż powiększyć lub częściowo zamurować otwory.

Wymiary nowych okien warto sprawdzić, zanim wykuje się stare. W przeciwnym wypadku można zostać z dziurą w ścianie i z nowym rozpakowanym oknem, które nie pasuje do otworu.

Sprawdźmy, czy wymiary dostarczonych okien są zgodne z zamówieniem i czy na pewno pasują one do otworów.
Autor: Mariusz Bykowski

2. Przygotowanie otworu w ścianie

Ościeże, czyli mur wokół okna, musi być w miarę równe i suche. Warstwa izolacji termicznej w ścianie trójwarstwowej powinna dochodzić do otworu okiennego – jeśli tak nie jest, trzeba ją uzupełnić na całym obwodzie ościeża.

Wyjmując stare okna, należy zdemontować parapety zewnętrzne, a często także wewnętrzne. Ościeża należy oczyścić, uzupełniając zaprawą ewentualne ubytki tynku. Niedopuszczalne jest pozostawienie kruchych fragmentów tynku czy resztek izolacji, która była ułożona między starymi oknami a ościeżem.

Przed zamontowaniem okna trzeba starannie dociąć izolację termiczną, a tam, gdzie jej brakuje – uzupełnić.
Autor: Andrzej T. Papliński

3. Ustawienie ościeżnicy

Od rodzaju ściany zależy położenie okna w jej grubości. W ścianie trójwarstwowej okno umieszcza się w płaszczyźnie izolacji termicznej, w ścianie dwuwarstwowej – przy zewnętrznej płaszczyźnie muru, a w ścianie jednowarstwowej – w połowie jej grubości.
Ościeżnicę stawia się zawsze na progu podościeżnicowym – zaimpregnowanym krawędziaku drewnianym lub specjalnej listwie podparapetowej z PCW. Próg musi być wypoziomowany i sztywno zamocowany do podłoża. Jeżeli nie jest specjalnie wyprofilowany, ustawioną na nim ościeżnicę przykręca się wkrętami lub dyblami. Dopiero wtedy całość stanowi sztywną konstrukcję. Stosując systemowe progi z tworzywa, pomiędzy ościeżnicą a progiem należy zamontować uszczelkę gąbkową.
Okno powinno być wstawione w otwór tak, aby po obydwu jego bokach i na górze, pomiędzy ościeżnicą a murem była jednakowa szczelina. Jej szerokość nie powinna być mniejsza niż 1 cm, ale nie większa niż 3 cm. Mniejsza szczelina może powodować wypaczenie ram pod wpływem naturalnego rozszerzania się materiału, a większa stać się przyczyną niedostatecznie trwałego osadzenia okna w murze.
Po ustawieniu ościeżnicy na progu podościeżnicowym trzeba je wypionować. Jest to dość proste, wystarczy posługiwać się dobrą, sprawną poziomnicą i stosować się do jej wskazań. Wypoziomowane i wypionowane okno stabilizuje się tymczasowo klinami montażowymi. Umieszcza się je nie w dowolnym miejscu ościeżnicy, ale w pobliżu narożników (miejsc łączenia elementów ramy). Zapobiega to wypaczaniu się ramy.

Jeśli wymiana okien nie wiąże się z docieplaniem elewacji, nowe okna montuje się w miejscu starych i często nie wymienia parapetów wewnętrznych. Ważne jest wtedy dosunięcie progu podościeżnicowego do parapetu, aby między nowym oknem a parapetem nie powstała nieestetyczna szpara.

Ustawianie okna zaczyna się zawsze od wypoziomowania samej ościeżnicy – bez skrzydeł.
Autor: Mariusz Bykowski

4. Połączenie ościeżnicy z murem

Jeżeli okno montuje się w warstwie muru, można zamocować je do niego dyblami, bezpośrednio przez otwory w ościeżnicy. Należy pamiętać o tym, aby w miejscu ich montażu – pomiędzy ścianą a ościeżnicą – umieścić kliny zapobiegające odkształceniu się ramy. Jeśli natomiast jest umieszczone w warstwie izolacji termicznej (ściana trójwarstwowa), trzeba je mocować atestowanymi kotwami wcześniej dokręconymi do ościeżnicy. Każdy z czterech elementów ościeżnicy (ramiaków) mocuje się w odległości 15-25 cm od naroży (także naroży słupków stałych) i dodatkowo na długości, tak aby odległość między sąsiednimi kotwami (dyblami) była nie większa niż 70 cm. W oknach drewnianych odległość między kotwami może być większa – maksymalnie 80 cm.

Rozmieszczenie punktów mocowania ościeżnicy (wymiary w centymetrach).
Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki


Dwa sposoby zamocowania ościeżnicy okna do ościeża.
Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki




Autor: Mariusz Bykowski
Liczba i rozstaw kotew zależy od wymiarów okna.
Autor: Mariusz Bykowski

5. Uszczelnianie styku ościeżnicy z murem
Najczęściej stosuje się do tego rozprężną piankę poliuretanową. Powinno się ją wprowadzać w szczelinę jednostajnym, ciągłym ruchem, używając specjalnego pistoletu. Tylko taki sposób naniesienia zapewni ciągłość warstwy izolacyjnej i jej skuteczność.
Jeżeli piankę nanosi się już po zawieszeniu skrzydeł okna, wówczas pomiędzy ościeżnicą a skrzydłem powinno się umieścić specjalne wkładki dystansowe zapobiegające zakleszczaniu się skrzydeł.
Jeśli skrzydła nie są jeszcze zawieszone, pomiędzy ramiakami powinno się umieścić drążki lub listwy rozporowe, aby zapobiec ich wybrzuszeniu.
Przed rozpoczęciem nanoszenia pianki ramiaki ościeżnicy trzeba zabezpieczyć przed zabrudzeniem. Najwygodniej użyć do tego taśmy malarskiej (z papieru lub tworzywa). Nie wolno jednak pozostawiać jej zbyt długo na oknie, bo klej stwardnieje i trudno ją będzie oderwać. Najlepiej usunąć ją natychmiast po zakończeniu prac.
Po wyschnięciu pianki jej nadmiar ścina się ostrym nożem. Dziury po usuniętych klinach uzupełnia się pianką. Przycięte powierzchnie od razu należy izolować przed wilgocią. Od strony pomieszczenia nakłada się warstwę paroizolacyjną – silikon lub folię. Od zewnątrz piankę chroni warstwa paroprzepuszczalna – specjalna taśma rozprężna.
W ościeżach z węgarkiem bezwzględnie należy zwrócić uwagę na poprawne odizolowanie jego styku z oknem. Można do tego użyć wełny mineralnej lub specjalnej taśmy rozprężnej.
Szczególnie starannie powinno się wykonać izolację dolnego fragmentu ościeża, pod parapetem, miejsca najbardziej narażonego na podciekanie i przewiewanie.

Minimalna szerokość spoiny wykonanej pianką poliuretanową wynosi 6 mm, a maksymalna – 40 mm.
Autor: Mariusz Bykowski


Uszczelnienie połączenia okna ze ścianą.
Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki

Zmierz przekątne
Najprostszym sposobem sprawdzenia poprawności osadzenia okna jest pomiar jego przekątnych – powinny mieć jednakową długość, a dopuszczalne odchylenie to 3 mm.

6. Wykończenie ościeży

Tynk powinien zachodzić na warstwy izolacyjne. Aby na styku tynku z ramą okna nie powstały w przyszłości spękania i szczeliny, można w tych miejscach zastosować specjalne profile z tworzywa – listwy przyokienne. Zapewnią one trwałe, estetyczne i szczelne połączenie stolarki z tynkiem. Innym sposobem jest osłonięcie styków listwami maskującymi z drewna lub tworzywa.
Podczas montażu parapetów trzeba zwrócić szczególną uwagę na uszczelnienie ich styku z ramą (progiem) i na ich właściwe położenie. Parapet wewnętrzny powinien podchodzić pod ościeżnicę, stykając się z odizolowanym od parapetu progiem. Natomiast parapet zewnętrzny powinien być wsunięty w specjalny wrąb w oknach. Producenci okien z PCW zezwalają, aby parapet zewnętrzny przylegał do dołu ramy. Jednak bezwzględnie nakazują w takim wypadku staranne uszczelnienie tego styku silikonem i ułożenie izolacji podparapetowej.


Okno z tworzywa – parapet zewnętrzny może przylegać do dołu ramy, ale nie powinien zachodzić na zewnętrzne otwory umożliwiające odwodnienie ramy.
Autor: Mariusz Bykowski
Okno drewniane – parapet zewnętrzny musi wchodzić w specjalny wrąb w dolnym ramiaku ościeżnicy.
Autor: Mariusz Bykowski

Uwaga na wentylację!
Większość produkowanych obecnie okien ma na styku skrzydeł z ościeżnicą uszczelkę, która zapewnia szczelność okna. Jeśli w domu jest wentylacja mechaniczna, takie okna są bardzo dobre. Najczęściej jednak pomieszczenia są wentylowane grawitacyjnie i trzeba zapewnić do nich dopływ powietrza z zewnątrz. Dlatego zamontowane w nich okna powinny być stale rozszczelnione albo wyposażone w nawiewniki. Najprostszym rozszczelnieniem okna jest wycięcie fragmentu uszczelki na górnym ramiaku. W oknach z PCW wycina się uszczelkę długości równej 3,5% długości całej uszczelki w tym skrzydle. W oknach drewnianych zaleca się wycięcie dwa razy dłuższego odcinka (7%). Brak nawiewu powietrza grozi nadmiarem wilgoci w pomieszczeniach, skraplaniem się jej na oknach i w ościeżach, a w konsekwencji rozwojem pleśni i grzybów.

7. Regulacja okuć i czyszczenie okien

Montażysta musi sprawdzić, czy każde okno otwiera się i uchyla. Powinien także wyjaśnić nam, jak samodzielnie wyregulować zawiasy oraz jak konserwować okno, aby zapewnić mu długoletnią trwałość.
Z ram i ze skrzydeł należy usunąć folię ochronną. Aby nie było kłopotu z usunięciem resztek kleju, najlepiej nie zostawiać jej na dłużej niż trzy miesiące od zakupu okna.
Środki czyszczące ramy nie mogą zawierać substancji ściernych ani związków chemicznych rozpuszczających lub penetrujących PCW.
Do konserwacji uszczelek należy stosować preparaty zawierające żywice silikonowe.
Wewnętrzne mechanizmy okuć obwiedniowych nasmarowane są przez producenta, natomiast użytkownik powinien smarować zawiasy, ruchome, zewnętrzne elementy okuć oraz rygle, używając do tego smarów silikonowych. Zabiegi konserwacyjne najlepiej wykonywać dwa razy w roku, najlepiej wiosną i jesienią.

Po założeniu skrzydeł każde okno musi być starannie wyregulowane.
Autor: Paweł Przestrzelski

Po porady przy wyborze okien i sprawdzaniu poprawności prac montażowych, a także po adresy producentów okien oraz ich autoryzowanych ekip montażowych można się zwrócić do Związku POLSKIE OKNA I DRZWI, tel. (22) 423-92-27, 

1 komentarz: