W 2000 r. w moim domu położono parkiet. Po roku zaczął się on odspajać od podłoża. Wraz z wykonawcą usługi szukaliśmy przyczyny i po wnikliwej analizie stwierdziliśmy, że swoje właściwości stracił klej. Złożyliśmy reklamację do producenta w styczniu 2003 r. Producent kleju nie raczył zbadać przyczyn, odpisał tylko, że udziela gwarancji tylko na okres 12 miesięcy. Stwierdził również, że nie posiadamy już prawa do rękojmi. W tym samym czasie dowiedzieliśmy się, że producent nie posiada aprobaty na ten klej. Jednocześnie na swojej stronie internetowej zapewnia, że jego wyroby posiadają aprobaty ITB. Czy może to być podstawą do ubiegania się o odszkodowanie z powodu zaistniałej wady ukrytej? Czy producent, wprowadzając na rynek materiał budowlany bez aprobaty ITB, naruszył prawo?
Jeśli rzecz kupiono przed 1 stycznia 2003 r., powodem roszczeń wobec sprzedawcy mogła być jej wada, na przykład brak pewnych właściwości rzeczy, o których sprzedawca zapewniał kupującego, lub inny brak zmniejszający jej wartość lub użyteczność. Za wadę kleju można było uznać brak aprobaty technicznej, jeśli klej powinien był ją uzyskać. Za tę, jak i za każdą inną wadę kleju mogącą być przyczyną odklejania się parkietu sprzedawca ponosił wobec kupującego odpowiedzialność na podstawie przepisów kodeksu cywilnego o rękojmi za wady (art. 556-576 kc), jednak tylko do roku od wydania kleju kupującemu. Po tym czasie uprawnienia z tytułu rękojmi wygasły i nie mogą być dochodzone również na drodze sądowej. Nie oznacza to jednak, że w takiej sytuacji kupujący utracił jakąkolwiek możliwość domagania się odszkodowania za szkodę poniesioną z powodu wady kleju. Po upływie rocznej rękojmi podstawą prawną roszczeń są przepisy regulujące ogólną odpowiedzialność odszkodowawczą w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez sprzedawcę (art. 471 kc). Na wysokość odszkodowania złoży się wartość kleju i robocizny potrzebnych do dwukrotnego położenia parkietu (pierwotnego i poprawionego). Nienależyte wykonanie umowy polega na tym, że sprzedawca zaoferował wyrób wadliwy, niemający swojej specyfikacji technicznej, czyli Polskiej Normy bądź aprobaty technicznej. Bez takiej specyfikacji nie ma pewności, jaką klej ma trwałość i czy w ogóle nadaje się do celu, do jakiego został zastosowany. Aprobata techniczna bowiem to pozytywna ocena techniczna wyrobu stwierdzająca jego przydatność do stosowania w budownictwie. Udziela się jej wyrobowi, na który nie ustanowiono Polskiej Normy lub określone w niej właściwości użytkowe znacząco odbiegają od jego właściwości.
Do powszechnego stosowania w budownictwie wyrób dopuszczany jest po przeprowadzeniu jednego z procesów atestacji: certyfikacji na Znak Bezpieczeństwa "B", certyfikacji lub deklarowania zgodności wyrobu z aprobatą techniczną lub Polską Normą. Jeśli więc klej nie przeszedł przewidzianej dla niego procedury zakończonej wydaniem stosownego certyfikatu – zgodności lub na Znak Bezpieczeństwa "B" bądź deklaracji zgodności – nie powinien być dopuszczony do sprzedaży i powszechnego stosowania w budownictwie.
Zwolnione z tych obowiązków są tylko wyroby budowlane umieszczone w wykazie wyrobów niemających istotnego wpływu na spełnianie wymagań podstawowych oraz wyrobów wytwarzanych i stosowanych według tradycyjnie uznanych zasad sztuki budowlanej.
Roszczenia oparte na podstawie art. 471 kc przedawniają się z upływem dziesięciu lat od dnia zawarcia umowy sprzedaży.
Od 1 stycznia 2003 roku do sprzedaży z udziałem konsumentów nie stosuje się przepisów kodeksu cywilnego o rękojmi za wady. Zawartych po tej dacie umów z konsumentami dotyczy ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej.
Podstawa prawna:
- kodeks cywilny,
- Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r., nr 106, poz. 1126),
- rozporządzenie w sprawie określenia wykazu wyrobów budowlanych niemających istotnego wpływu na spełnianie wymogów podstawowych oraz wyrobów wytworzonych i stosowanych według uznanych zasad sztuki budowlanej (Dz. U. z 1998 r. nr 99, poz. 637).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz