Jak prowadzić rury
Instalacja centralnego ogrzewania dostarcza gorącą wodę rurami z kotła do grzejników. Jeśli dom ma więcej niż jedną kondygnację, instalację doprowadza się na poszczególne piętra pionowymi przewodami (pionami). W domach jednorodzinnych liczba pionów zwykle jest ograniczona do jednego lub dwóch. W starych instalacjach można spotkać jeszcze układy wielopionowe z rozdziałem dolnym lub górnym, w których od kotła rozprowadzane są przewody poziome – odpowiednio po najniższej lub najwyższej kondygnacji, a dalej pionowe – na poszczególne kondygnacje i do grzejników. Aby wykonać taką instalację, trzeba się przebijać przez stropy w wielu miejscach.
Od pionów – a jeśli ich nie ma, to od przewodu głównego wychodzącego z kotła – rury rozprowadza się najczęściej na dwa sposoby: trójnikowy lub rozdzielaczowy albo – rzadko – systemem jednorurowym. Wybór rozwiązania zależy między innymi od rodzaju budynku, rozległości instalacji i liczby planowanych grzejników.
System trójnikowy. Do jednej rury zasilającej (zwanej też rozprowadzającą) podłącza się kilka grzejników. Na rurze rozprowadzającej montuje się trójniki (stąd nazwa systemu), a od nich prowadzi odcinki przewodów (tak zwane podejścia) do każdego grzejnika.
W systemie trójnikowym można stosować różne rodzaje materiałów, zarówno rury miękkie ze zwoju, jak i sztywne. Sposób prowadzenia też jest dowolny – rury można układać w podłodze, bruzdach ściennych lub za listwami maskującymi. Jeśli połączenie rur z trójnikami ma być przykryte warstwą betonu w podłodze, musi być odporne na obciążenia mechaniczne.
  |
| Instalacja poprowadzona systemem trójnikowym. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
System rozdzielaczowy. Na każdej kondygnacji umieszcza się rozdzielacze i do nich doprowadza przewody (zasilający i powrotny) od źródła ciepła, najczęściej kotła.
Dalej – od rozdzielacza – prowadzi się rury (zasilającą i powrotną) oddzielnie do każdego z grzejników. Jeden rozdzielacz może zasilać nawet 12 grzejników.
W tym systemie używa się rur miękkich miedzianych lub z tworzywa. Układa się je najczęściej w podłodze w rurach osłonowych i prowadzi najkrótszą drogą od rozdzielacza do grzejników, używając jednego odcinka rury. Dzięki temu w podłodze nie ma żadnych połączeń, które mogłyby być potencjalnym miejscem nieszczelności.
System rozdzielaczowy jest popularny wśród instalatorów, ponieważ niewielka liczba połączeń skraca czas robót instalacyjnych. Ma też dodatkową, niebagatelną zaletę: w razie awarii jednego grzejnika i odłączenia go od instalacji pozostałe mogą pracować bez przeszkód. Rozdzielacze dobrze jest umieszczać tak, aby przewody doprowadzające wodę do poszczególnych grzejników były podobnej długości i jak najkrótsze.
 |
| Instalacja rozprowadzona systemem rozdzielaczowym. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
System jednorurowy. Jest mało popularny. Od pionu prowadzi się jedną rurę do najbliższego grzejnika. Rura powrotna z tego grzejnika staje się zasilającą dla następnego. Wybierając ten system, trzeba pamiętać o tym, że wraz z oddalaniem się od kotła woda grzejna jest coraz chłodniejsza, a więc trzeba odpowiednio zwiększać powierzchnie grzejników. System ten zalecany jest, gdy instalacja nie jest rozległa, a przewody prowadzi się w listwach przypodłogowych.
Jakich materiałów użyć
Instalacje grzewcze wykonuje się najczęściej z miedzi i tworzyw sztucznych, rzadziej z rur stalowych.
Dwa pierwsze materiały zawdzięczają popularność przede wszystkim łatwemu i szybkiemu montażowi, większej odporności na korozję i osadzanie się kamienia. Dzięki gładkiej powierzchni wewnętrznych ścianek rury mogą mieć mniejszą średnicę.
Producenci instalacji z tworzyw oferują kompletne systemy, niektórzy dają gwarancję tylko na instalacje w całości wykonane z dostarczonych przez siebie materiałów.
Każdy system do centralnego ogrzewania (oraz materiały i urządzenia w nim wykorzystane) powinien mieć aprobatę Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Techniki Instalacyjnej COBRTI INSTAL dopuszczającą go do stosowania w instalacjach sanitarnych.
Popularny metal
Miedź jako materiał instalacyjny ma wiele zalet: jest lekka, a więc łatwa do transportu i montażu, trwała, odporna na bardzo wysoką temperaturę i korozyjne działanie wody, czynników zewnętrznych, takich jak promienie UV i wahania temperatury. Stosuje się ją zarówno w nowych, jak i remontowanych instalacjach. Największą wadą rur miedzianych są duże straty cieplne w nieizolowanych przewodach oraz możliwość występowania korozji w miejscach połączeń z niektórymi materiałami używanymi w instalacjach, na przykład z aluminium.
Rury miedziane produkuje się w trzech stopniach twardości: miękkie, półtwarde i twarde.
Łączy się je przez lutowanie lub łącznikami zaciskowymi i gwintowanymi z mosiądzu bądź brązu.
Rury miękkie. Daje się je łatwo giąć i profilować, co pozwala zmniejszyć ilość połączeń w instalacji c.o. i skraca czas montażu. Łatwo je jednak uszkodzić, wgniatając ściankę. Takich rur używa się głównie w nowych instalacjach, na długich odcinkach układanych w podłodze. Rury miękkie dostępne są też w osłonach z tworzywa grubości 2-3 mm, zabezpieczających je przed uszkodzeniem, lub w otulinach z pianki poliuretanowej, które ograniczają straty ciepła w przewodach.
Rury twarde. Produkowane są zwykle w odcinkach długości 3 i 5 m. Nie nadają się do gięcia, a zmiana kierunku prowadzenia instalacji wymaga zastosowania kształtek. Doskonale nadają się do remontowania starych, tradycyjnie rozprowadzanych instalacji (piony plus gałązki), gdzie zastępują rury stalowe.
 | |  |
| Rury z miedzi mogą być miękkie. Są wtedy pakowane w zwoje. Autor: WIELAND | | Rury miedziane twarde są sprzedawane w sztangach – zwykle trzy- lub pięciometrowych. Autor: HUTMEN |
Różne oblicza tworzywa
Systemy z tworzyw sztucznych już kilkanaście lat temu podbiły rynek instalacyjny. Zawdzięczają to takim swoim cechom, jak:
- mały ciężar – są łatwe do transportu i montażu;
- elastyczność – łatwo je profilować, zachowując minimalny promień gięcia, i prowadzić fragmenty instalacji bez użycia kształtek;
- odporność na korozję;
- dobre właściwości ciepłochronne – w instalacji z tworzyw sztucznych straty ciepła są niewielkie.
Największą wadą tworzyw sztucznych jest ich rozszerzalność pod wpływem wysokiej temperatury, a także to, że nie są odporne na wnikanie tlenu. Na instalacje centralnego ogrzewania należy wybierać wyłącznie rury z powłoką antydyfuzyjną, która ogranicza zjawisko dyfuzji tlenu.
Polipropylen. Powszechnie są stosowane rury z PP (symbol polipropylenu) typu 3 odporne na działanie kilkuset związków i substancji chemicznych, w tym na działanie stężonych kwasów i zasad.
Chociaż polipropylen jest wytrzymały na wysoką temperaturę (do +90°C), to jednocześnie ma wysoki współczynnik rozszerzalności cieplnej. Dlatego w instalacjach grzewczych stosuje się rury z wkładką aluminiową tak zwane STABI) lub z warstwą włókna szklanego.
Rury z polipropylenu są dość sztywne, dlatego zmiany kierunku prowadzenia instalacji wymagają stosowania złączek i kształtek.
Najpopularniejsze sposoby połączeń to zgrzewanie oraz łączenie łącznikami gwintowanymi z wkładką mosiężną.
Polietylen. PE wykorzystywany do produkcji rur może być niskiej (PE-LD), średniej (PE-MD) lub wysokiej gęstości (PE-HD). Do instalacji grzewczych stosuje się ten ostatni, charakteryzujący się wysoką gęstością i małą elastycznością. W jego obrębie wyróżnia się trzy klasy – PE 63, PE 80, PE 100 – różniące się wytrzymałością. Im większa liczba w oznaczeniu, tym trwalszy materiał. Polietylen jest wytrzymały na działanie kwasów i zasad, natomiast może niszczeć pod wpływem promieni UV.
Rury w instalacji z PE łączy się metodą zgrzewania przy użyciu łączników gwintowanych lub złączek zaciskowych.
Szczególną odmianą polietylenu jest PEX, czyli polietylen sieciowany. Sieciowanie zmienia właściwości fizyczne materiału – staje się on bardziej elastyczny i rozciągliwy, a także odporny na wysoką temperaturę. PEX wytrzymuje temperaturę od –110 do +110°C, a stale może pracować w temperaturze do +95°C.
Ma pamięć kształtu i jest odporny na działanie tynku oraz cementu. Można go montować nawet w ujemnej temperaturze. Do montażu używa się łączników miedzianych, mosiężnych lub z tworzywa, gwintowanych, zaciskowych albo samozaciskowych.
W instalacjach grzewczych stosuje się rury z powłoką antydyfuzyjną.
Polibutylen. To materiał odporny na wysoką temperaturę, działanie wielu kwasów i zasad oraz rozpuszczalników o słabym stężeniu, trwały i elastyczny. Może przez krótki czas pracować w instalacjach, w których temperatura wody grzejnej sięga +100°C. Rury z polibutylenu można ręcznie giąć w łuk (o maksymalnym promieniu ośmiu średnic zewnętrznych), dzięki czemu są łatwe i wygodne w montażu. Nie mają pamięci kształtu – rura po rozwinięciu ze zwoju nie zwija się z powrotem. Mają zdolność tłumienia drgań. Są łatwo palne. Do instalacji grzewczych przeznaczone są rury typu BARRIER z wkładką antydyfuzyjną.
Elementy systemu łączy się przez zgrzewanie polifuzyjne (na wcisk) lub złączkami zaciskowymi z PB z wkładką mosiężną.
 | |  |
| Rury z tworzywa kupuje się w zwojach długości od 100 do ponad 200 m. Autor: KISAN | | Rury polipropylenowe są sztywne, więc do wykonania instalacji niezbędny jest zestaw kształtek. Autor: AQUATHERM |
 | |  |
| Polietylen sieciowany może stale pracować w temperaturze 95°C, dlatego coraz powszechniej używa się go w instalacjach c.o. Autor: REHAU | | PEX można łączyć przez skręcanie. Autor: COPRAX |
Tworzywo i metal
Rury wielowarstwowe składają się z trzech warstw: dwie zewnętrzne wykonane są z tworzywa sztucznego, najczęściej polietylenu wysokiej gęstości (PE-HD) lub polietylenu sieciowanego (PEX), natomiast środkowa – z aluminium. Zależnie od materiału warstw oznaczone są symbolami PEX/Al/PE-HD lub PEX/Al/PEX.
Warstwa aluminium zmniejsza wydłużalność przewodów pod wpływem temperatury i zapobiega przenikaniu tlenu. Dodatkowo pozwala na trwałe kształtowanie rur, co ułatwia wykonywanie instalacji i ogranicza stosowanie kształtek.
Rury wielowarstwowe mają podobne właściwości jak polietylenowe. Mogą mieć długotrwały kontakt z wodą grzejną o temperaturze do +95°C.
Do łączenia używa się łączników mosiężnych zaciskowych, zaprasowywanych lub wsuwanych.
 | |  |
| Rury wielowarstwowe łączą zalety rur z tworzywa i metalu. Do połączeń rur wielowarstwowych używa się złączek zaciskowych. Autor: COPRAX | | Autor: COPRAX |
 | |  |
| Autor: COPRAX | | Autor: COPRAX |
Z przeszłością i przyszłością
W instalacjach grzewczych stosuje się również, choć coraz rzadziej, rury stalowe czarne ze szwem. Ich zalety to mała rozszerzalność cieplna, odporność na wysoką temperaturę i sztywność (rur nie trzeba dodatkowo mocować do ścian). Wady to podatność na korozję i osadzanie się kamienia oraz dość trudny montaż (rury są ciężkie). Łączy się je metodą spawania lub na gwint. Do wykonania instalacji zwykle potrzebne są dwie osoby. Rury stalowe mogą korodować od wewnątrz i na zewnątrz. Powinny więc być układane w otulinie lub pomalowane.
Rury stalowe stosuje się w tradycyjnych systemach z pionami i przewodami ułożonymi wzdłuż ścian. Czasem w remontowanych instalacjach. W systemach z innych materiałów często wykorzystuje się je do połączeń między rozdzielaczem kotłowym a kotłem oraz w piwnicy.
Powoli do grupy materiałów na instalacje grzewcze zaczyna wkraczać stal szlachetna. Jest jednak dość droga i na razie mało popularna.
Niewidoczne dla oka
Nowo wykonywane instalacje zwykle po zamontowaniu pozostają niewidoczne. W instalacjach rozdzielaczowych rury najczęściej układa się w podłodze, natomiast w instalacjach trójnikowych jest większa dowolność przewody można prowadzić w podłodze, wzdłuż ścian za listwami maskującymi, w bruzdach ściennych, a także w ściankach instalacyjnych.
Rozprowadzenie rur w podłodze to bardzo wygodny i estetyczny sposób montażu. Trzeba go jednak zaplanować odpowiednio wcześnie. W podłodze musi znaleźć się bowiem miejsce na przewody grzejne wraz z warstwą izolacji, na przykład styropianu. Trzeba też odpowiednio wcześnie określić miejsce zawieszenia grzejników, później trudno je zmienić, gdy na przykład zmieni się aranżację wnętrza. Rury powinno się układać w rurach osłonowych (peszlach) lub otulinach.
Rury układane w bruzdach ściennych należy prowadzić w rurach osłonowych lub otulinach izolacyjnych, które zabezpieczą je przed bezpośrednim kontaktem z zaprawą murarską. Zazwyczaj rury układa się w bruzdach w nowo budowanych domach, rzadziej w remontowanych.
Wygodnie, choć to dość kosztowne, jest ukryć instalację za listwami maskującymi. Montuje się je zamiast listew przypodłogowych. To sposób na remont instalacji bez kucia ścian.
W domach o konstrukcji szkieletowej rury można prowadzić bezpośrednio w drewnianych słupkach konstrukcji nośnej (trzeba zrobić w nich otwory, a rurę zabezpieczyć metalową osłoną) lub w specjalnych metalowych profilach z gotowymi otworami – ściankach instalacyjnych.
 | |  | |  |
| Rury giętkie najczęściej prowadzi się faliście w warstwie styropianu... Autor: Mariusz Bykowski | | ...lub wełny mineralnej. Autor: Mariusz Bykowski | | Zamiast zwykłej listwy przypodłogowej można zamontować specjalną – taką, za którą można ukryć rury centralnego ogrzewania. Autor: WIELAN |
 | |  |
| Przeniesienie w inne miejsce grzejnika podłączonego do instalacji rozprowadzonej w podłodze nie jest możliwe bez zniszczenia podłogi. Autor: KISAN | | Rury prowadzone w bruzdach powinno się zabezpieczyć rurą osłonową lub otuliną izolacyjną. Autor: KISAN |
Ważne współczynniki
Współczynnik rozszerzalności cieplnej pozwala określić, jak bardzo rury wydłużą się pod wpływem długotrwałego działania wysokiej temperatury. Dla miedzi współczynnik jest około półtora raza większy niż dla stali. Rury z tworzyw sztucznych (zależnie od rodzaju tworzywa) wydłużają się od pięciu do piętnastu razy bardziej niż stalowe.
W domowych instalacjach rury trzeba układać w taki sposób, aby mogły się swobodnie wydłużać, wykorzystując zjawisko samokompensacji. W tym celu należy:
- unikać stosowania długich prostych odcinków,
- często załamywać trasę instalacji,
- pozostawić miejsce w bruzdach ściennych lub w podłodze na swobodne odkształcanie się rur lub prowadzić je łukami w rurach osłonowych (typu peszel).
Jeśli nie da się pominąć długich prostych odcinków, należy stosować kompensatory – specjalne kształtki umożliwiające bezpieczne odkształcanie się rur.
Jeżeli instalację w domu jednorodzinnym wykona się z rur STABI lub wielowarstwowych, problem rozszerzalności można pominąć, gdyż jest nieznaczny.
Współczynnik przewodności cieplnej – im jest wyższy, tym więcej ciepła traci woda podczas przepływu w instalacji. Dla miedzi współczynnik ten jest sześciokrotnie większy niż dla stali, a kilkadziesiąt razy większy niż dla tworzyw sztucznych. Dlatego rury miedziane w instalacjach grzewczych powinny być izolowane, zwłaszcza gdy są prowadzone przez pomieszczenia nieogrzewane. Można kupić rury fabrycznie zaizolowane lub osobno dokupić odpowiednią otulinę (na przykład z pianki poliuretanowej).
Współczynnik chropowatości – określa gładkość wewnętrznych powierzchni rur i kształtek. Im gładsza powierzchnia, czyli współczynnik niższy, tym mniejsze opory przepływu wody i mniejsze niebezpieczeństwo tworzenia się osadów na ściankach. Rury mogą więc mieć mniejszą średnicę.
Wartość współczynnika chropowatości dla rur stalowych jest kilkaset razy większa niż dla rur z tworzyw sztucznych. Rury miedziane uznawane są za gładkie.
Średnica nominalna lub zewnętrzna
Dla rur stalowych podaje się średnice nominalne – DN. Nie opisują one średnicy zewnętrznej ani wewnętrznej, tylko znormalizowaną.
Dla rur miedzianych i z tworzywa podaje się średnicę zewnętrzną oraz grubość ścianki. Rury o tej samej średnicy zewnętrznej mogą mieć różną grubość ścianki.
Średnicę rur instalacyjnych podaje się czasem w calach – 1 cal to 25,4 mm.
6 cennych rad dla kupujących
1. Nie oszczędzaj na projekcie. Warto zrobić projekt instalacji grzewczej, chociaż trzeba wydać na niego ponad 1000 zł. Będą w nim obliczone straty ciepła dla poszczególnych pomieszczeń, określone średnice rur, rodzaj armatury i nastawy zaworów termostatycznych, a także dobrane grzejniki. Instalacja wykonana zgodnie z projektem będzie działała sprawnie, bezpiecznie i będzie dopasowana do potrzeb domowników.
2. Porównaj ofertę kilku firm. W projekcie centralnego ogrzewania powinno się znaleźć zestawienie materiałów potrzebnych do wykonania instalacji. Na jego podstawie można zrobić wycenę i wybrać najlepszą ofertę. Choć cena samych rur danej firmy będzie atrakcyjna, całkowity koszt systemu może się okazać wyższy niż u konkurencji. W niektórych systemach lwią część kosztów stanowią kształtki.
3. Dowiedz się o gwarancję – na jak długo jest udzielana i czy obejmuje cały system, czy jego poszczególne elementy. Jest to ważne, gdy zastanawiasz się nad samodzielnym montażem systemu c.o. Niektórzy producenci udzielają gwarancji tylko na instalacje wykonane przez przeszkolonych przez siebie instalatorów oraz w całości wykonane z materiałów danego producenta. Czasem można uzyskać gwarancję nawet na 30 lat.
4. Skorzystaj z doświadczenia fachowca. Jeśli współpracujesz ze sprawdzonym instalatorem, staraj się uwzględnić jego umiejętności i doświadczenie. Najważniejsze dla późniejszego prawidłowego działania instalacji jest jej fachowe wykonanie, a zwłaszcza szczelne połączenia. Nawet najlepszy system źle zainstalowany może sprawić nie lada kłopot, szczególnie gdy instalację ukryje się w ścianie lub podłodze.
5. Przestrzegaj zaleceń producenta nie tylko tych dotyczących montażu, ale także transportu i przechowywania materiałów na placu budowy. Zwłaszcza wtedy, gdy rury i kształtki kupujesz z wyprzedzeniem i nie zamierzasz od razu zamontować ich w instalacji. Nie wszystkie materiały instalacyjne są na przykład odporne na promienie UV.
6. Dokładnie obejrzyj rury i kształtki, zanim je kupisz. Sprawdź, czy nie mają pęknięć, przebarwień lub innych uszkodzeń.
Ile kosztuje centralne ogrzewanie
System grzewczy składa się z rur, łączników i kształtek. Porównując ofertę firm, nie sugerujmy się jedynie ceną metra rury. W niektórych systemach (głównie z tworzyw sztucznych) drogie są kształtki, co znacznie podnosi koszt inwestycji.
Poprosiliśmy kilku producentów systemów rur do centralnego ogrzewania, aby na podstawie projektu domu Murator D47a – Solidny z Kolekcji Muratora przygotowali orientacyjną wycenę instalacji w dwóch wariantach – w systemie trójnikowym i rozdzielaczowym.
W przedstawionej ofercie podano ceny detaliczne, nieuwzględniające rabatów. Zamawiając komplet materiałów na instalację do domu jednorodzinnego, można u dystrybutora uzyskać zniżkę – nawet do 20%.
Solidny
 | |  |
| Solidny. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki | | Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
- zabudowy 172,4 m²
- netto 200,1 m²
Kubatura 846 m³
Autor projektu: architekt Piotr Matuszewski
 |
| Poddasze. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
 |
| Parter. Schemat instalacji centralnego ogrzewania w układzie trójnikowym. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
 |
| Poddasze. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
 |
| Parter. Schemat instalacji centralnego ogrzewania w układzie rozdzielaczowym. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki |
Oferta firm - rury c.o.
AQUATHERM
 |
| Autor: AQUATHERM |
System: Stabi Glass.
Materiał: polipropylen PP-R Stabi Glass (rury wzmocnione wtopionymi kawałkami włókna szklanego, dzięki czemu mają większą wytrzymałość i mniejszą wydłużalność cieplną).
Wymiary: średnica – 16 x 2,2 mm, 20 x 2,8 mm, 25 x 3,5 mm, długość – sztangi 4 m lub zwoje 100 m.
Sposób łączenia: zgrzewanie.
Sposób układania: w podłodze.
Gwarancja: 10 lat, trwałość materiałów – minimum 50 lat.
 |
| |
COPRAX
 |
| Autor: COPRAX |
System: Coprax + Aluminium.
Materiał: polipropylen (rury z barierą antydyfuzyjną o zmniejszonej wydłużalności cieplnej).
Wymiary: średnica – 16 x 2,7 mm, 20 x 3,4 mm, 25 x 4,2 mm, długość – sztangi 4 m, zwoje 100 m.
Sposób łączenia: zgrzewanie.
Sposób układania: w warstwie izolacji, na przykład w peszlu, lub zalewane bezpośrednio jastrychem (w pomieszczeniach ogrzewanych).
Gwarancja: 10 lat.
Uwagi: kształtki zapakowane w woreczki chroniące przed oddziaływaniem promieni UV – zabezpieczone przed starzeniem się podczas transportu i składowania.
 |
| |
COPRAX
System: Multyrama.
Materiał: PEX/AL/PEX.
Wymiary: średnica – 16 x 2 mm, 20 x 2 mm, 26 x 3 mm, długość – sztangi 4 m, zwoje 100 m.
Sposób łączenia: skręcanie, zaprasowywanie (zalecane do zalewania w wylewce betonowej).
Sposób układania: w warstwie izolacji w podłodze.
Gwarancja: 10 lat.
Uwagi: aluminium jest zgrzewane doczołowo (nie ma zakładki, która mogłaby przeszkadzać
przy zaciskaniu połączenia).
 |
| |
 |
| |
COPRAX
System: Turborama.
Materiał: PEX z barierą antydyfuzyjną O2STOP, kształtki skręcane, z mosiądzu nieulegającego odcynkowaniu.
Wymiary: średnica – 16 x 2 mm, 20 x 2 mm, 26 x 3 mm, długość – zwoje 100, 120, 200 m.
Sposób łączenia: skręcanie (uszczelniane przez nakręcanie nakrętki na korpus kształtki i zaciskanie pierścienia na rurze i trzpieniu korpusu).
Sposób układania: łagodnymi łukami (nie w linii prostej) między rozdzielaczem a grzejnikiem, w warstwie izolacji w podłodze.
Gwarancja: 10 lat.
 |
| |
HEPWORTH
 | |  |
| Autor: HEPWORTH | | Autor: HEPWORTH |
System: Hep2O.
Materiał: polibutylen „Barrier" (warstwa antydyfyzyjna jest wtopiona w ścianki rury, co zapobiega jej uszkodzeniu).
Wymiary: średnica – 15 x 1,8 mm, 22 x 2 mm, długość – zwoje od 25 do 400 m.
Sposób łączenia: na wcisk (rurę wciska się na odpowiednią głębokość w specjalną kształtkę wyposażoną w mechanizm uszczelniający i zaciskający. Połączenie jest błyskawiczne i trwałe. Dostępne są kształtki rozmontowywalne i nierozmontowywalne – pozwalające na połączenie tylko raz).
Gwarancja: 25 lat. W przypadku łączenia systemu Hep2O z urządzeniami grzewczymi grupy Vaillant-Hepworth gwarancja wydłuża się do 35 lat.
Uwagi: rura elastyczna, pakowana w tak zwane sprytne zwoje pozwalające na odmierzanie potrzebnej długości, podczas gdy reszta zwoju pozostaje zabezpieczona w opakowaniu. Kocioł należy podłączyć przewodami z miedzi 22 mm.
Instalacje wyceniono w dwóch wersjach – ekonomicznej i luks. W układzie trójnikowym różnią się one sposobem podłączenia grzejników: w wersji ekonomicznej zastosowano mosiężne złączki, w wersji luks – niklowane zblokowane komplety podłączeniowe.
W układzie rozdzielaczowym: w wersji ekonomicznej użyto mosiężnych rozdzielaczy, w wersji luks – rozdzielaczy ze stali nierdzewnej.
 |
| |
 |
| |
 |
| |
 |
| |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz